الإمامُ الرِّضا (ع) ـ فيما كَتَبَ عن عِلَّةِ الصَّلاةِ ـ :

الإمامُ الرِّضا (ع) ـ فيما كَتَبَ عن عِلَّةِ الصَّلاةِ ـ :   

أنّها إقرارٌ بِالرُّبُوبِيَّةِ للّه ِِ عَزَّ و جلَّ و خَلعُ الأندادِ، و قِيامٌ بينَ يَدَيِ الجَبّارِ جَلَّ جَلالُهُ بِالذُّلِّ و المَسكَنَةِ و الخُضوعِ و الاعتِرافِ، و الطَّلَبِ لِلإقالَةِ مِن سالِفِ الذُّنوبِ، و وَضعُ الوَجهِ على الأرضِ كُلَّ يَومٍ خَمسَ مَرّاتٍ إعظاما للّه ِِ عَزَّ و جلَّ، و أن يَكونَ ذاكِرا غَيرَ ناسٍ و لا بَطِرٍ، و يكونَ خاشِعا مُتَذَلِّلاً راغِبا طالِبا للزِّيادَةِ في الدِّينِ و الدُّنيا، مَع ما فيهِ مِن الانزِجارِ و المُداوَمَةِ على ذِكرِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ بالليلِ و النَّهارِ؛ لِئَلاّ يَنسَى العَبدُ سَيِّدَهُ و مُدَبِّرَهُ و خالِقَهُ فَيَبطَرَ و يَطغى، و يَكونَ في ذِكرِهِ لِرَبِّهِ و قِيامِهِ بينَ يَدَيهِ زاجِرا لَهُ عَنِ المَعاصِي و مانِعا من أنواعِ الفَسادِ .( ميزان الحكمه،ج6،ص284)
 امام رضا (ع) ـ در بيان علّت نماز ـ نوشت : نماز، اقرار به ربوبيّت خداوند عزّوجلّ است و نفى شريك از او و ايستادن در برابر خداوند جبّار، جلّ جلاله، با خوارى و مسكنت و خضوع و اعتراف به عظمت او و طلب بخشش گناهانِ گذشته، و روزى پنج بار پيشانى بر خاك نهادن براى تعظيم خداوند عزّوجلّ . نماز موجب مى شود كه بنده به ياد خدا باشد و او را فراموش نكند و به ناسپاسى و گردنكشى دچار نشود و خاشع و فروتن باشد و راغب و طالبِ زيادتى در دين و دنيا باشد . علاوه بر اينها ، نماز موجب مى شود كه انسان از گناه باز ايستد و شب و روز پيوسته به ياد خداوند عزّوجلّ باشد، تا اين كه مبادا انسان، سَروَر و مدبّر و آفريننده خويش را فراموش كند و بر اثر آن، به گردنكشى و طغيان و نافرمانى روى آورد . ياد كردن بنده از خداوندگارش و ايستادنش در آستان او ، وى را از معاصى باز مى دارد و از هر گونه فساد جلوگيرى مى كند .