140 – اگر بنده اى صلوات را ترك كند

140 – اگر بنده اى صلوات را ترك كند
اى امت محمد – صلى الله عليه و آله – ياد كنيد محمد و آل او را در هر شدت و مصيبت تا آن كه خدا يارى كند شما را به واسطه ملايكه بر شياطينى كه قصد شما مى كنند. به درستى كه با هر يك از شما، ملكى هست در طرف راست ، كه حسنات را مى نويسد. و ملكى ديگر در طرف چپ ، كه سيئات را مى نويسد. و دو شيطان نيز هست با هر كس ، كه ابليس آنها را فرستاده است ، كه او را اغوا نمايند.
هنگامى كه يكى از شما، وسوسه اى در دل خود يافت ، خدا را ياد كند، و بگويد:
لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم و صلى الله على محمد و آله الطاهرين .
آن دو شيطان ، پنهان مى شوند، و به نزد ابليس مى روند، و شكوه مى كنند، و مى گويند: امروز، اين شخص ما را خسته كرده است ، جمعى از شياطين و مرده را به مدد ما فرست .
ابليس ، گروهى از مردان را – در عقب يكديگر – به يارى ايشان مى فرستد، تا آن كه هزار نفر در نزد او جمع مى شوند و قصد او مى كنند.
پس اگر آن بنده ، خدا را ياد كند، و بر محمد و آل آن حضرت – عليهم السلام – صلوات فرستد، آنها راهى به او نخواهند يافت ؛ و به ابليس ‍ مى گويند كه خود با تمام لشكرت بيا، تا آن كه بر او غلبه نمايى ، و او را اغوا نموده گمراه سازى .
پس ابليس ، با تمام لشكر مى آيد. و حق تعالى به ملايكه مى فرمايد كه : ابليس ، قصد فلان بنده من يا فلان كنيز من نموده است ، با لشكرش . شما برويد، با او مقاتله كنيد.
پس در مقابل هر شيطانى صد هزار ملك مى آيند، كه بر اسبان آتشى سوارند؛ و در دست ايشان ، شمشيرها و نيزه ها از آتش ، و كمان ها و تيرها از آتش هست ؛ و تمام كاردها و سلاح هاى ايشان از آتش است ؛ و آن شياطين را دور مى كنند، و بعضى را مى كشند، و ابليس را اسير مى كنند، و آن حربه ها بر او مى زنند. ابليس فرياد مى زند: اى پروردگار من ، كجا است وعده تو، به درستى كه تو من را مهلت دادى تا وقت معلوم .
خطاب به ملايكه مى رسد: من او را وعده داده ام كه نمى رانم ، وعده نداده ام كه سلاح و عذاب را بر او مسلط نگردانم و درد و الم به او نرسانم ، حربه ها بر او بزنيد، و ما او را نخواهيم كشت .
ملايكه ، آن قدر ضربت بر او مى زنند كه تمام اعضايش مجروح مى گردد؛ پس او را وا مى گذارند. ابليس ، پيوسته براى خود و براى اولادش كه كشته شده اند، اندوهگين مى باشد. و چيزى از آن جراحت هايش بهبود نمى يابد مگر به شنيدن آواز مشركان ، كه به كفر تكلم نمايند.
پس اگر آن بنده ، بر ذكر خدا و صلوات فرستادن مشغول باشد، او به همان حالت باقى مى ماند.
اما اگر آن بنده ياد خدا و صلوات را ترك نمايد، و در مخالفت امر خدا، و معصيت فرو رود؛ آن جراحت ها، التيام مى پذيرد، و ابليس بر آن شخص ‍ مسلط مى شود ، و او را لجام مى كند، و زين بر او مى گذارد، و بر او سوار مى شود، و بعد از آن پايين مى آيد، و مى گويد: الحال ما بر او مسلطيم ، و هر وقت كه مى خواهيم ، بر او سوار مى توانيم شد.
پس رسول خدا – صلى الله عليه و آله – فرمود: اگر مى خواهيد كه ابليس ‍ را بر همان حال ، با جراحت هاى بسيار اندوهگين بگذاريد، كه جراحت هايش بهبود نيابد، مداومت نماييد بر طاعت خدا و صلوات فرستادن . و اگر بر غير آن حال باشيد، اسير ابليس خواهيد بود، و مرده خود را بر گردن هاى شما سوار خواهد كرد.