بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
امام حسين (ع) در کنار برادر
پس از شهادت حضرت علي (ع), به فرموده رسول خدا (ص) و وصيت اميرالمؤمنين (ع) امامت و رهبري شيعيان به حسن بن علي (ع), فرزند بزرگ اميرالمؤمنين (ع), منتقل گشت و بر همه مردم واجب و لازم آمد كه به فرامين پيشوايشان امام حسن (ع) گوش فرادارند. امام حسين (ع) كه دست پرورد وحي محمدي و ولايت علوي بود, همراه و همكار و همفكر برادرش بود. چنان كه وقتي بنا بر مصالح اسلام و جامعه مسلمانان و به دستور خداوند بزرگ , امام حسن (ع) مجبور شد كه با معاويه صلح كند و آن همه ناراحتي ها را تحمل نمايد, امام حسين (ع) شريك رنج هاي برادر بود و چون ميدانست كه اين صلح به صلاح اسلام و مسلمين است , هرگز اعتراض به برادر نداشت .
حتي يك روز كه معاويه , در حضور امام حسن (ع) وامام حسين (ع) دهان آلوده اش را به بدگويي نسبت به امام حسن (ع) و پدر بزرگوارشان اميرمؤمنان (ع) گشود, امام حسين (ع) به دفاع برخاست تا سخن در گلوي معاويه بشكند و سزاي ناهنجاريش را به كنارش بگذارد, ولي امام حسن (ع) او را به سكوت و خاموشي فراخواند, امام حسين (ع) پذيرا شد و به جايش بازگشت , آن گاه امام حسن (ع) خود به پاسخ معاويه برآمد, و با بياني رسا و كوبنده خاموشش ساخت . ( ارشاد مفيد, ص 173. )
خلاصه اي از زندگاني امام حسين (ع) – http://www.aviny.com/Occasion/Ahlebeit/ImamHosein/Moharram/82/Zendeginameh.aspx
