مزاح و خنده رویی

پیامبر گرامی(ص) غالب اوقات خنده رو و متبسّم بود، مگر آنگاه که در حال پند و موعظه بود و یا آیات قرآن نازل می شد و یا به یاد قیامت می افتاد. ایشان از همه مردم لبخندش بیشتر و خوش روتر بود و چون مسرور بود از همه خشنودتر بود. ایشان بر روی اصحاب تبسّم می کرد و می خندید، و گاهی که خنده می کرد، بدون قهقهه بود.
مزاح های بجا و مناسب، در تقویت روابط افراد نقش دارد و می توان با آن برادران مؤمن را شادمان کرد. یونس شیبانی می گوید: امام صادق(ع) به من فرمود: چگونه با یکدیگر شوخی می کنید؟ عرض کردم: کم مزاح می کنیم. فرمود: چرا با هم مزاح نمی کنید. این عمل از حسن خُلق است و با آن می توانید برادر مؤمن را مسرور سازید. پیامبر با دیگران مزاح می کرد تا دیگران را شاد کند.
پیامبر اعظم(ص) در مزاح و شوخی، جز سخن حق نمی گفت. می خندید، اما نه با صدای بلند. بازی مباح را نهی نمی فرمود و صدای بلند صحبت کننده را تحمّل می کرد. امام صادق(ع)می فرمود: مؤمن نیست، مگر آنکه مزاح می کند، و پیامبر(ص)مزاح می نمود و چیزی جز حق و راست بر زبان نمی آورد.