سيره اجتماعي پيامبر(صلي الله عليه واله وسلم) – محبت ورزي

از جمله علل و اسباب برقراری نظام حکومت و استواری امور مردم، محبت ورزی است; زیرا اگر مردم با یکدیگر برخوردی از روی محبت و صفا داشته باشند، هرگز با یکدیگر دچار مشکل نخواهند شد و از این روست که خداوند متعال ایجاد محبت بین مردم را بزرگ دانسته و بر آن منّت نهاده و فرموده است: «اگر تمام آنچه را در روی زمین است بین مردم انفاق کنی نمی توانی بین دل هایشان محبت ایجاد کنی، ولی خدا بود که میان آنان الفت انداخت.» (انفال: 63)
با دوستی و محبت، بهتر می توان عقاید و دستورهای دینی را بین مردم رواج داد تا خشونت و تندخویی; زیرا خشونت سبب تنفّر است، ولی محبت الفت می آورد. کسانی که نسبت به یکدیگر محبت داشته باشند، به هم نزدیک می شوند و چون با هم نزدیک شدند به یکدیگر یاری می رسانند و در آن صورت، به فعالیت و آبادانی می پردازند.
پیامبر اکرم(صلي الله عليه واله وسلم) از راه های گوناگون محبت ورزی، مانند سلام گفتن، دست دادن و مصافحه کردن، خبرگیری و تفقّد از حال و مشکلات پیروان خویش، در دل های آنان نفوذ داشت. پیامبر خدا چنان رفتار محبت آمیزی داشت که هرگز از یاران و اصحاب خویش غافل نمی ماند و پیوندها و رابطه ها را گرم و زنده نگاه می داشت. به فرموده امام علی(عليه السلام)
، هرگاه کسی از برادران دینی اش را سه روز نمی یافت، احوال او را می گرفت: پس اگر غایب و در سفر بود برایش دعا می کرد، و اگر حاضر و در محل بود به دیدارش می شتافت، و اگر بیمار بود به عیادتش می رفت.