بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
استاد سید محمدمهدی میرباقری:
«آدمي كه تا يك قدمي كربلا هنوز به فكر آذوقه و نماز قضا و روزه قضاي خود است، نمي‌تواند به امام حسين(ع) برسد!
? مراقبه‌ٔ ماه محرم اين است كه ما كجایيم؟ آیا جزء آنهايي هستيم كه طواف و حج‌شان مانع قربشان به امام حسين(ع) شده است؟
حضرت روز هشتم ذي‌حجه دارند از مكه بيرون مي‌آيند و مي‌فرمايند : «من كان فینا باذلاً مهجته موطناً علي لقاء الله نفسه فليرحل المعنا»؛ اگر كسي خودش را براي لقاء الله آماده كرده و حاضر است خون دلش را در راه خدا بدهد، با ما همراه شود.
وقتي امام حسين(ع) اين را مي‌گويند ديگر عذري براي احدي باقي نيست، هر عذري كه انسان را از سيدالشهدا(ع) جدا كند، عذر باطلي است! ? چرا نيامدي؟ مشغول حج بودم! چرا نيامدي؟ جان و مالم در خطر بود! چرا نيامدي؟ زن و بچه‌ام در تهديد دشمن بودند! اينها هیچکدام عذر نيست.
? اگر تعلقات انسان اصلاح نشده باشد خطر جدا شدن از امام حسين(ع) وجود دارد؛ آن تعلقاتي كه عده‌اي را آورد تا مقابل امام حسين(ع) صف‌آرايي كردند و كم‌كم دستشان را به خون سيد الشهدا(ع) آغشتند! آنهايي كه به كربلا آمده بودند همه‌شان اينطوري نبود كه به قصد كشتن آمده باشند! خيلي‌هايشان مي‌گفتند: مي‌رويم ان‌شاء‌الله صلح مي‌شود و كار تمام مي‌شود! ولي وقتي حضرت ايستاد، آنها هم ايستادگي كردند و كم‌كم كار به همان جايي رسيد كه مي‌بينيد.
اگر انسان رشته‌ي تعلقاتش را اصلاح نكرده باشد، تعلقات انسان مي‌تواند انسان را از سيدالشهدا(ع) جدا كند؛ مي‌تواند براي انسان “عذر” درست كند و به حسب ظاهر هم عذر براي آدم، مقبول باشد ولي واقعاً اين عذر، انسان را از امام حسين(ع) جدا مي‌كند.
عده‌ای نيامدند؛ عده‌ای دير آمدند و وقتي رسيدند كه كار تمام شده بود؛ عده اي دير فهميدند؛ ? توّابيني كه در كوفه خروج كردند، چه وقت مي‌توانند در صف اصحاب سيدالشهدا(ع) باشند ولو همه‌شان هم كشته شوند! ماندند و خون سيدالشهدا(ع) ريخته شد و حالا اينها متوجه شدند كه عجب اشتباهي شده و حالا يك فكري كنيم! چه فايده‌اي دارد؟
آنهايي ارزشمندند كه «بذلوا مهجهم دون الحسين عليه السلام»؛ خونشان را پيش روي امام حسين(ع) دادند. آنهايي كه خونشان را پشت سر امام حسين(ع) مي‌دهند خيلي ارزش ندارند! آنهايي كه سپر مي‌شوند ارزش دارند.
بنابراين، مراقبه اين ماه اين است كه حضرت يك سفره‌اي را پهن كردند و هيچ نيازي هم به ما ندارند و همه‌مان را سر اين سفره دعوت كرده‌اند. آيا ما اين دعوت را شنيديم؟ قلبمان فهميده؟ ايا اجابت كرديم؟ چطوري اجابت كرديم و الآن كجاييم؟ آيا واقعاً الآن در صف امام حسينيم و از كساني هستيم كه حاضريم خون‌مان را پيش روي امام حسين(ع) بدهيم؟ آیا از دنيا عبور كرديم؟ اين از مهمترين نكات است که انسان اگر رشته‌ي تعلقش را با دنيا قطع نكند، اگر حساب خودش را با دنيا صاف نكرده باشد، اگر براي مرگ آماده نشده باشد هيچ كمكي به ولي خدا نمي‌تواند بكند و هيچ كمكي به خودش نمي‌تواند بكند». (محرم۸۸)
