بزرگترین مصیبت زندگی

انسان در طول زندگی با مصائب مختلفی روبرو می شود. گاهی مصیبت مربوط به جنبه های جمادی است، مثل مشکلات مادی؛ گاهی مصیبت مربوط به بخش گیاهی است، مثل بیماری های بدن؛ گاهی وقت ها مصیبت مربوط به جنبه حیوانی انسان است، مثل ناراحتی های خانوادگی، اجتماعی، سیاسی؛ و گاهی وقت ها نیز مصیبت مربوط به بخش عقلانی و فهم انسان است.

اما بزرگترین مصیبت، مصیبتی است که مربوط به جنبه های فوق عقلانی انسان می باشد. یعنی مصیبت هایی که تهدید کننده حرکت انسان به سمت آخرت است.

مصائب و سختی های زندگی در 4 بخش پایینی وجودی انسان، سازنده بوده و می تواند آثار خوبی برای انسان داشته باشد. اما اگر جریان حرکت انسان دچار اختلال شود، «شدن» انسان به خطر می افتد و این بزرگترین مصیبت است. عواملی مثل جهل و نادانی و نداشتن هدف برای زندگی و عدم شناخت حقیقی از خود و سرانجام  خود، از مصائب بزرگ زندگی انسان هستند.

یکی از دارائی های مهم انسان در زندگی، راهنمای معصوم است.  از دست دادن استاد، مربی و راهنما از مصائب بزرگ زندگی انسان است. چون وقتی راهنما و مربی بالای سر انسان نباشد، پیدا کردن راه اصلی زندگی، دشوار و گاهی غیر ممکن می شود.

ظرفیت وجودی انسان با امام زمان شکوفا می شود

 با آمدن امام زمان (علیه السلام) ما در کمترین زمان به بالاترین رشد انسانی می رسیم. درهای آسمان و غیب به روی ما باز می شود و هر کدام از ما یک ولی خدا شده و هم درجه معصوم می شویم. اما با غیبت حضرت نمی توانیم قوایمان را فعال کنیم و متاسفانه به صورت شکوفا نشده، وارد نظام برزخی می شویم.

غم انگیزترین داستان تاریخ و زندگی انسان ها همین است که انسانی که ظرفیت کسب مقام محمود را دارد، با آرزوهای کوچک از دنیا می رود و بدون شکوفا شدن استعدادهای الهی اش، وارد نظام بسیار پیچیده برزخ می شود.

علت این که پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: در کنار هر مصیبتی، مصیبت نبود مرا یاد کنید تا آن مصیبت بر شما آسان شود» این است که می خواهد بگوید بزرگ ترین مصیبت زندگی شما، از دست دادن متخصص معصوم است.

در زمان ما نیز، بزرگترین مصیبت، نبود امام زمان (علیه السلام) است.

قلبی که به یاد حضرت نیست، قلب مرده است

فقط کسانی می توانند دوری از حضرت را جبران کرده و از آسیب های غیبت حضرت مصون باشند که منتظر حقیقی باشند. آنان برای بر طرف کردن موانع ظهور حضرت تلاش می کنند و چون در این تلاش، قلبشان با قلب حضرت پیوند خورده، شب و روز آرام و قرار ندارند و با دغدغه برای حضرت کار می کنند. در نتیجه، قلب آنان در کنار قلب حضرت قرار می­ گیرد و آسیبی نمی بینند. اما قلبی که برای حضرت نتپد و حضرت در آن نقشی نداشته باشد، مُرده ای بیش نیست.

در کنار این روایت، حضرت مجتبی (علیه السلام) فرمودند: «ما خانواده دینی شما هستیم. شما باید برای خانواده دینی تان بیشتر از خانواده زمینی تان اهمیت قائل باشید».

رمز سلامت و موفقیت یک انسان این است که اهل بیت را پدران آسمانی خود بداند. امام مجتبی (علیه السلام) با این روایت، ما را به یک مقام بزرگ دعوت می کند. اگر همه مردم اهل بیت و امام زمان (علیه السلام) را به اندازه خانواده زمینی شان دوست داشتند، قطعا موانع ظهور برطرف می شد.

بنابر این، درسی که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و امام حسن مجتبی (علیه السلام) به ما می دهند، این است که ارتباطمان را روز به روز با خانواده آسمانی قوی تر کنیم؛ بویژه با وجود مقدس آقا امام زمان (علیه السلام). یعنی طوری زندگی کنیم که ایشان در تمام صحنه های زندگی ما نقش داشته باشد.

در این صورت، زندگی خیر و برکت پیدا می کند و از عرصه دنیایی، به عرصه آخرتی متصل می شود و این اتصال آن قدر مبارک است که منجر به تولد سالم ما به عالم برزخ می شود و درنتیجه،  سعادت دنیایی و آخرتی ما تضمین می شود.