«وادی عبودیت‌، وادی بسيار پيچيده و لطيفی است.

استاد سید محمدمهدی میرباقری:

«وادی عبودیت‌، وادی بسيار پيچيده و لطيفی است. اين طور نيست که بگوييد: به طرف خدا رفتن که کاري ندارد! سرم را زیر مي‌اندازم پيش مي‌روم! “هزار نکته باريک تر زِ مو اينجاست”.
کسي که راهرو نيست و در اين امواج نیفتاده، نمی‌داند که چه خبر است! خيال مي‌كند که با شنا کردن مي‌تواند به آن طرف برسد. یا حتی خودش را نجات‌غريق می‌داند!! گرداب‌ها و موج‌های چهل‌متری را که کشتي را فرو مي‌برد، ندیده است! چنین آدمي ممکن است بگويد پيغمبر يعني چه و امام(ع) برای چه می‌خواهیم! ما با پای خودمان به طرف خدا می‌رویم! مگر او «اقرب اليه من حبل الوريد» نيست!

? امواجي که ابليس مي‌فرستد از سر غيرمُخلَصين (الا عبادَک منهم المُخلََصين) عبور مي‌کند  و همه را غرق مي کند. همه باید متمسِّک به امام(ع) باشند؛ «مثل اهل بيتي کمثل سفينة نوح من رکبها نجي و من تخلف عنها غرق».
امواج ابلیسی از سر هزار عارف و عامي مي گذرد. چه بسيار عرفايي که سجاده عبادتشان لانه شيطان شده است («فباض و فرّخ في صدورهم و دبّ و درج في حجورهم فنظر بأعينهم و نطق بألسِنتهم»)؛ از طريق کُتب آنها و از طريق اَلسنه آنها شکارگاه تاريخي براي خودش درست کرده.
گاهي مي بينيد بعضي‌ها شکارگاه عظيم و تاريخي ابليس هستند؛ از افق پانصدساله، افراد را جذب خودش می‌کند و به دهان و جهاز هاضمه ابليس وارد می‌کند!

اينها واقعيت‌هاي عالم تکوين است. کسي که اين جريان‌هاي پيچيده را در عالم را نمی‌بیند، مي گويد خدا هست و به ما هم نزديک‌تر است؛ خودمان راه مي‌افتيم و می‌رسیم!!». ۸۳/۹/۱۶
@ostadmirbaqeri