امتیاز مالی 2

الف. از آن جا که شهر «دارابگرد» بدون جنگ تسلیم ارتش اسلام شد و مردم آن با مسلمانان پیمان صلح بستند، خراج آن طبق قوانین اسلام، اختصاص به پیامبر اسلام(صلي الله عليه واله وسلم) و خاندان آن حضرت و یتیمان و تهیدستان و درماندگانِ راه دارد؛ از این رو امام مجتبی(عليه السلام) شرط کرد که خراج این شهر به بازماندگان شهدای جنگ جمل و صفین پرداخت شود؛ زیرا درآمد آن جا به خود آن حضرت تعلق داشت. به علاوه؛ بازماندگان نیازمند شهیدان این دو جنگ که بی سرپرست بودند، یکی از موارد مصرف این خراج به شمار می رفتند.
ب. امام مجتبی(عليه السلام) بر اساس شیوه عقلانی خواستند هدف های عالی خود را – بدون در نظر داشتن نفع شخصی – تا آن جا که مقدور است به طور نسبی تأمین نمایند؛ از این رو؛ هنگامی که ناگزیر شد با معاویه کنار آید، حکومت را با این شرط به وی واگذار کرد که در اداره امور جامعه اسلامی براساس قوانین قرآن، و طبق روش پیامبر(صلي الله عليه واله وسلم) رفتار نماید. بدیهی است هرچه که تا حدودی کنترل کننده معاویه بود، می توانست در کاهش ضرر و زیان به گروه حق تأثیرگذار باشد.
آنچه مسلم است اینکه امام حسن از این امتیاز برای خود چیزی نمی خواست و زندگی زاهدانه حضرت و سیره کریمانه ایشان که دو یا سه بار اموال خود را با فقراء تقسیم نمود، شاهد این مطلب است.

http://www.islamquest.net/fa/archive/question/fa38252