بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
?????????
#غم
جلسه 53؛l,مورخ 94/8/30
#استادمحمدشجاعی
??درمان اخلاقی غم؛ رضایت الهی (1)??
خدا ما را برای شادی آفریده است نه برای غم. وقتی چیزی از دنیایتان کنده می شود فکر نکنید آن را از دست دادید چون به آخرت فرستاده می‌شود و این انسان نادان است که غم و غصه دارد امّا کسی که راضی به آنچه که خدا به او داده، باشد همیشه خوشحال است و به هیچ وجه به داشتن های دیگران توجهی ندارد؛ چرا که می داند شاید همان دلخوشی ها به نفعشان نباشد. وقتی قرار نیست به بهشت برسیم تمام موفقیت‌ها و دلخوشی‌های دنیا برای انسان جهنم می‌شود.
خودشناسی؛ مقدمه‌ی رسیدن به مقام رضا
می‌دانیم که خداوند ربّ ماست، و ما را برای رسیدن به هدف نهایی خلقت مان ربوبیت می‌کند. او ما را آفریده تا در نظام جاودانه و ابدی، به همه‌ی آرزوها و خواسته‌هایمان برسیم، بطوری که به مقام خودش رسیده و هر آنچه که اراده می‌کنیم، تحقق پیدا کند. اگر انسان خودش را نشناسد، در فهمِ نحوه‌ی ربوبیت خدا با خودش دچار مشکل می‌شود.
فردی را تصور کنید که در یک باشگاه رزمی ثبت نام می‌کند تا یک ورزش رزمی را بیاموزد. مربی او در این باشگاه، به او خواهد آموخت که چگونه در برابر حملاتِ دیگران دفاع کرده و یا چگونه به آنان حمله کند. این فرد برای آموختنِ فن رزم، مجبور است خستگی‌ها و ضربه‌های تمرین‌ها را تحمل کرده و از آن برای رسیدن به موفقیت استفاده کند.
ما نیز تا حقیقتاً درنیابیم که خداوند برای چه ما را آفریده است و در این دنیا چه وظیفه‌ای بر دوش ماست، محال است بتوانیم به سختی‌ها و مشکلات دنیا، از دریچه‌ی نگاه الله، بنگریم.
ما تا ماهیت باشگاهی دنیا را نشناسیم و به الله به عنوان، یک مربی یگانه برای رسیدن به کمال انسانی نگاه نکنیم، محال است بتوانیم درک صحیحی از نحوه‌ی ربوبیت الله پیدا کنیم.
عدم معرفت صحیح ما نسبت به ماهیت دنیا، تصویری غلط ازخودمان و شرایط زیستی دنیا در ذهن و قلب‌مان می‌آفریند، به گونه‌ای که خودمان را در حدّ یک زن و یا یک مرد تعریف کرده و کمالاتی جز کمالات مربوط به دنیا در رأس فعالیت‌هایمان جای نخواهد گرفت. این سبک زندگی در نهایتِ خوش‌بینی، از ما یک دانشمند بزرگ خواهد ساخت، حال آنکه تنها ابزار لازم و کارآمد برای خوشبختی و سعادت ابدی ما، بعد از تولدمان به برزخ، یک روح انسانیِ کامل (قلب سالم) است. و این امر محقق نمی‌شود، مگر با رشد و تغذیه نفس در دنیا. بنابراین استفاده صحیح از شرایط گوناگون زندگی ما در دنیا (خوشی‌ها و ناخوشی‌ها) این امکان را به ما می‌دهد که در باشگاه قدرتمند دنیا، نفسِ ضعیف خویش را پرورانده و به قدرت و وسعت لازم برسانیم.
ما اگر حقیقت انسانی خود را که از جنس خداست باور نکنیم و جنسیت‌مان را تنها ابزاری برای رشد بخش انسانی‌مان ندانیم، تمام زندگی‌مان را برای به دست آوردن کمالات حیوانی، تباه خواهیم کرد.
تنها هدف ما در زندگی، آماده شدن برای یک تولد سالم به آخرت است. ما حقیقتی از جنس خداییم و باید به سوی او بازگردیم «انا لله و انا إلیه راجعون» و چگونگی بازگشت ماست که سعادت ابدی ما را تعیین می‌کند.
حال آیا بازگشت ما به سوی الله، بدون کمک یک راهنما راه بلد، و چهارچوب‌هایی که مسیر صحیح حرکت را به ما نشان دهد، ممکن است؟
خداوند، دین و قوانین دین را، به عنوان قوانین مسیر حرکت انسان، نازل کرده است و خود، مربی‌گری انسان را در این مسیر طولانی به عهده گرفته است. او که حتی لحظه‌ای تنهایمان نگذاشته و ما را به سوی هدف نهایی‌مان، ربوبیت می‌کند.
بنابراین حضور ما در باشگاه دنیا، نشانه‌ی حرکت ما به سوی الله است. علاوه بر این خداوند، کارشناسانِ راه بلدی را که تجلی کامل او هستند، در اختیار ما قرار داده و ما را از ریشه‌های آنان خلق نموده است.
آنان تمام مسیر دنیا تا الله را کامل می‌شناسند و با رحمتی، عین رحمت الله، ما را به سوی او راهنمایی می‌کنند. علاوه بر این آنان علاوه بر اینکه امامان ما هستند، پدران حقیقی ما هستند، و رابطه‌ای فراتراز امام و مأموم با ما دارند.
شخص راضی، از آینده مضطرب نمی‌شود
کسی که ربوبیت الله را پذیرفته و به مدد کارشناسان معصوم عالم، به سوی الله در حرکت است، در باشگاه دنیا، هیچ اضطرابی از آینده نخواهد داشت. زیرا خود را در کنف حمایتِ الله و اهل آسمان دیده و دائماً از ارتباط با آنان آرامش و شادی جذب می‌کند.
او کاملاً می‌فهمد، که تنها چیزی که ممکن است در عالم به او ضربه بزند، قدرت اختیارش می‌باشد. خداوند انسان را مختار آفریده و راه را نشانش داده است؛ اما او میتواند این راه را انتخاب کند، یا نه؛ از انتخابش سر بازبزند.
«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَن يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولًا» (سوره احزاب/آیه 72) یعنی خداوند این مسیر هدایت را حتی بر آسمانها و زمین و کوهها هم عرضه کرد، اما آنها از پذیرشش ترسیده و سر باززدند. اما انسان آن را پذیرفت. اما بعد از آن نسبت به آن اعتراض کرده و نق می‌زند».
گاه انسان گولِ اختیارش را خورده، جلوی خدا می‌ایستد و علناً از پذیرش احکام دین، تفره می‌رود. در این‌صورت خودش را از تنها برنامه‌ی اصلی و حقیقی زندگی دور و محروم کرده و تمام سعادت دنیا و آخرتش را برهم می‌زند.
می‌دانیم که انسان، برای تأمین سعادت خودش، اختیار دارد، اما تخصصِ لازم را ندارد. لذا مختار است که از متخصصان معصوم، کمک بگیرد یا نگیرد.
بنابراین، انسان زیرک، خودش را با اختیار به دست متخصصان انسان‌ساز که تمام ساختار انسان تا الله را می‌شناسند، می‌سپارد. لذا خیالش راحت است و آرام … چرا که مربیان و راهنمایان او، سلاطین دنیا و آخرت‌اند و هیچ امر خیری نیست مگر آنکه از دریچه‌ی وجود آنها بر انسان نازل می‌شود.
کسی که ربوبیت الله و اهل آسمان را پذیرفته، یقین دارد که هم خوشی‌ها و هم ناخوشی‌ها برایش به انتهای خیر منتهی خواهند شد، و خداوند با مهندسی دقیق، تمام آنچه را که برای ربوبیتش لازم است در مسیر زندگی او قرار خواهد داد. حال این مسیر، گاه با نعمت‌ها و لذت‌ها همراه است، گاه با سختی‌ها و مصائب.
لذا قرآن می‌فرماید: «وَعَسَى أَن تَكْرَهُواْ شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ ؛ وچه بسیار آنچه را که شما ناخوش می‌دارید، اما برای شما خوب است». (سوره بقره/آیه 216)
رضا؛ یعنی اینکه انسان، اضطراب نداشته باشد از آنچه که قراراست بر وی نازل گردد. زیرا یقین دارد که هر چه از دوست رسد، نیکوست….
رضا بعد از تسلیم، برای انسان حاصل می‌شود. وقتی انسان، در برابر الله تسلیم شده و روابط بخش‌های پنج‌گانه وجودی‌اش را براساس دستورات الله تنظیم می‌کند؛ آرام آرام به مقام رضا می‌رسد. مقام رضا؛ درست همان لحظه‌ای است که انسان عاشقانه، به ربوبیت الله تن داده و همه‌ی آنچه که بر او وارد می‌شود را با دلی آرام و نفسی مطمئن می‌پذیرد.
مطالعه مطلب در ⬇️
montazer.ir/node/4640
????????
کانال رسمی #موسسه_منتظران_منجی عج
telegram.me/montazer_ir
