بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
| دلـم به وسعت صد زخم، داغدار تو شد | تـمام سـينه مـن دشـت لاله زار تو شد | |
| بـلور صـبر مـن از طـاقِ طاقتم افتاد | شکسـت مـثل دلِ من که بى قرار تو شد | |
| مدينه چشم به راه تو، مکّه گوش به زنگ | حـرم بـه زمزمه و، زمزم اشکبار تو شد | |
| نـجف بـه شـوق ظهور تو يا على گويان | نگاهـدار ونگهـبان ذوالـفقار تـو شد | |
| نگاه سـامره سـرمست سـرمه ديـدار | مُـدام، خـيره بـه سرداب يادگار تو شد | |
| قـسم به کام عطش ديدگان دشت فرات | زمـينِ کرب وبـلا، غـرق انتظار تو شد | |
| بـه نـااميدى سـقّاى کربـلا سـوگند | امـيد مـن، دل امـيد، امـيدوار تو شد | |
| چنان که بايد وشايد، کسى به ياد تو نيست | قـلم ز مـصرع اين بيت شرمسار تو شد | |
| تـو گفـته اى که غـريبم، شنيدم ومُردَم | دلـم، شکسـته قـلب جريحه دار تو شد | |
| مپوش اى ز پدر مـهربان تـر از ما روى | بـيا که مـادرِ ايّـام سـوگوار تـو شد | |
| بـه زنـدگانى مـا رحـم کن، بيا وببين | که روز مـا چو شـب زلفِ تابدار تو شد | |
| بـيا وجرعه اى از جام خود به من بچشان | که پاى، تـا بـه سرِ (واعظى) خمار تو شد |
