بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
?امام زمان حضرت مهدی -عجل الله تعالی فرجه الشریف- فرموده اند:
(إِذا اسْتَغْفَرْتَ اللّهَ فَاللّهُ یَغْفِرُ لَکَ)
اگر از خداوند، طلب مغفرت کنى، خداوند نیز تو را خواهد آمرزید.
کافى، ج۱، ص۵۲۱، ح۱۳ ; کمال الدین، ج۲، ص۴۹۰، ح۱۳ ; ارشاد، ج۲، ص۳۶۱ ; إعلام الورى، ج۲، ص۲۶۴ ; کشف الغمه، ج۳، ص۲۵۱ ; بحارالأنوار، ج۵۱، ص۳۲۹، ح۵۲ و مدینه العاجز، ج۸، ص۸۵ .
?شرح حدیث
مرحوم کلینى(رحمه الله) این حدیث شریف را در ضمن حدیثى از امام زمان(علیه السلام) نقل کرده است.
حاصل حدیث آن است که شخصى به نام یمانى به سامرا وارد مى شود. از طرف امام زمان(علیه السلام)کیسه اى که در آن دو دینار و دو لباس بود، به دست او مى رسد. او به سبب کمى هدایا آن ها را رد مى کند; ولى بعد از مدّتى از این عمل خود پشیمان مى گردد و نامه اى مى نویسد و پوزش مى خواهد و در دل خود، ضمن توبه، نیت مى کند که اگر دوباره این هدیه براى او فرستاده شود، آن را بپذیرد. بعد از مدّتى، هدیه به دست او مى رسد، و در توقیعى، حضرت(علیه السلام) به یمانى اشاره کرده، مى فرماید:
تو، با ردّ هدیه ى ما، اشتباه کردى و اگر طلب مغفرت از خداوند کنى، خداوند تو را خواهد بخشید.
از این توقیع شریف دو نکته استفاده مى شود:
۱٫ امام زمان(علیه السلام) عالم به سرّ و خفیّات است و از اعمال و حتّى نیّات ما آگاه است; لذا در روایتى، امام صادق(علیه السلام)، در ذیل آیه ى شریفِ: (قُلِ اعْمَلُوا فَسَیَرَى اللّهُ عَمَلَکُمْ وَرَسُولُهُ وَالْمُؤْمِنُونَ)[ سوره ى توبه، آیه ى ۱۰۵; بگو عمل کنید! پس به زودى، خداوند و رسولش و مؤمنان، عمل شما را مى بینند.]. مى فرماید:
«مراد از مؤمنین امامان اند»[ تفسیر برهان، ج۲، ص۸۳۸، ح۲].
۲٫ طلب مغفرت از خداوند عزّوجلّ، سبب غفران گناهان است. با در نظر گرفتن این که طلب، امرى قلبى است و احتیاج به لفظ ندارد، از حدیث شریف چنین استفاده مى شود که مجرّد طلب مغفرت (پشیمانى و عزم بر عدم بازگشت به گناه) در تحقّق مغفرت الهى و قبولى توبه کافى است. البتّه توبه ى کامل شرایطى دارد، که امیرالمؤمنین(علیه السلام)، در حدیثى، به آن اشاره کرده است[ر.ک: نهج البلاغه، حکمت۴۱۷ ; بحارالأنوار، ج۶، ص۳۶ ـ ۳۷، ح۵۹ ]
