💠پناه بردن به خداوند از ناهماهنگی باطن و ظاهر

{- بِسمِ اللهِ الرَّحمَن الرَّحيم -}

✦•• فرازى از شرح دعاى هشتم صحيفه سجّاديه ••✦

«اَللَّهُمَّ إِنِّي نَعُوذُ بِکَ مِنْ سُوءِ السَّرِیرَةِ»

💠پناه بردن به خداوند از ناهماهنگی باطن و ظاهر

امام سجاد (ع) می‌فرمایند: خدا یا ما به تو پناه می‌بریم از اینکه باطن و درون ما، زشت و پلید و بد و کثیف و خبیث باشد.
در توضیح این جمله باید گفت که هر چه در این عالم هست، یک ظاهر و یک باطن دارد؛ یک بخش آشکار و ظاهر دارد و یک بخش پنهان و مخفی. همه چیز عالم تحت این قاعده‌ی عمومی قرار می‌گیرد. انسان در این میانه، دارای ظواهر و بواطن است؛ یعنی لایه‌های شخصیتی انسان، تودرتو و چند طبقه است و همین باعث می‌شود که موجود پیچیده و عجیبی باشد.
لذا می‌گوییم انسان دارای سرّ است و باز دارای یک مرحله پنهان‌تر و باز یک مرحله پنهان‌تر است تا به خلوت‌سرای درونش برسد که عمیق‌ترین لایه‌ی شخصیتی او محسوب می‌شود. لذا در فرهنگ اسلامی برای رسیدن به معنا و باطن، دعوت به عبور از ظاهر شده‌ایم.
ظاهر و باطن موجودات دیگر با هم هماهنگی دارد؛ چنان‌که گفته‌اند: «الظَّاهِرُ عُنْوانُ البَاطِنِ؛ ظاهر دلیل بر باطن است». به دلیل این هماهنگی شما می‌توانید با نگاه به ظاهر موجودات، با چشم خرد به ملک و ملکوت و باطن آنها سفر داشته باشید.
اما در مورد انسان مسئله متفاوت می‌شود؛ زیرا بین ظاهر و باطن انسان، لزوماً هماهنگی وجود ندارد. گاهی ظاهر انسان بر مطلبی دلالت دارد و باطنش بر مطلب دیگری؛ یعنی بخش آشکار شخصیت او با بخش پنهانی شخصیتش هیچ تناسبی ندارد. ظاهر، بهشتیِ بهشتی است و باطن، جهنمیِ جهنمی.

✍ #استاد_حاج_على_اکبرى

#شرح_دعاى_صحيفه_سجاديه
@ofoghha_ir