✅نعمتها ملاك ارزش و افتخار نيست چون…
🔶استاد علی صفایی حائری:
در مناجات خمسة عشر مىخوانيم:
«واسئلك من اليقين ما تهوّن على مصيبات الدنيا و تجلو به عن بصيرتى غشوات العمى». از تو مىخواهم يقينى كه رنجهاى دنيا را بر من سبك كند و پردهى كدرى را از بصيرت و بينش من كنار بزند تا بتوانم با دنياهاى ديگر رابطه داشته باشم و ادامهى كارها و حاصل حالتهاى خودم را ببينم كه پس از اين ديدار مسؤوليت از نعمتها و امكانات، جلوه و نمايش آن را كنار مىزند و انسان را از تكاثر و زيادهطلبى و جمع آورى نعمتها،به كوثر و بهره بردارى از آن مىرساند. چون مىيابد كه نعمتها ملاك ارزش و افتخار نيست و چون به اختيار ما نبوده، افتخار ما نخواهد بود.
و اساس مسؤوليت انسان بر همين توانايى استوار است نه بر آگاهى. چون از تو مىپرسند كه چرا آگاه نشدهاى در حالى كه مىتوانستى و چرا اقدام نكردى با آنكه امكانش را داشتى. چون در امكانات تو ديگران سهم داشتهاند و در منافع و سود دستهاى تو هم شريك بودهاند.
با اين توجه به نعمت و با اين درك از مسؤوليت، ديگر نه افتخار و نمايش و تكاثر شكل مىگيرد و نه انتظار مطالبه و باز خواست، كه تو بايد بار خودت را به جايگاهش برسانى و نامهى هر كس را به صاحبش بسپارى.با اين توجه به مسؤوليت است كه مىخواهى آنچه از صاحب نعمت، در نزد تو مانده به مأمن و حصن منتقل كنى و از خطرات برهانى و از فتنهى نعمتها و فرو رفتن در آن نجات بيابى و از بازىها و ملعبهها بر كنار بمانى
📚 وارثان عاشورا، صفحه 82
🌿 @einsad