بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
| در طواف شمع گفتا اين سخن پروانه اى |
| سوختم زين آشنايان اى خوشا بيگانه اى |
| بلبل از هجر گل و پروانه از ديدار شمع |
| هر كسى نوعى بسوزد در غم جانانه اى |
| پروانه سوخت شمع فرو ريخت شب گذشت |
| اى و اى من كه قصه دل نا تمام ماند |
| وفاى شمع را نازم كه بعد از سوختن هردم |
| بسر خاكسترى از ماتم پروانه مى ريزد
|
| شمع بى پروانه را مانم كه از بى همدمى |
| هر چه دارد اشك مى ريزد نثار خويشتن |
| من بودم و پروانه و شمع و شب هجران |
| خوش ساخته بوديم بهم سوخته اى چند |
| شمع اگر پروانه را پر سوخت خير از خود نديد |
| آه عاشق زود گيرد دامن معشوق |
| شمع و گل و پروانه و بلبل همه جمعند |
| اى دوست بيا رحم به تنهائى ما كن |
| تا شمع رخش مهر فروز من و تست |
| اى دوست بيا كه وقت سوز من تست |
| بنشسته و جز شمع كسى پيشش نيست |
| بشتاب كنون كه روز روز من و توست |
| شد منور از قدوم ميهمان كاشانه ام |
| خانه ام فانوس و مهمان شمع و من پروانه ام |
| داستان شب هجران تو گفتم با شمع |
| آن قدر سوخت كه از گفته پشيمانم كرد |
| شمه اى از گل روى تو به بلبل گفتم |
| آن تنگ حوصله رسواى گلستانم كرد(118) |
| با بى هنرى چند هنر بفروشى |
| خرمهره به قيمت گهر بفروشى |
| ترسم كه كند آتش رسوائى دود |
| تا كى بكسان هيزم تر بفروشى |
| بى كماليهاى انسان در سخن پيدا شود |
| پسته بى مغز چون لب واكند رسوا شود |
