اعتراض منافقين به نصب على (ع ) براى رهبرى

هنگامى كه پيامبر(ص ) از آخرين حج خود، در سال آخر عمرش ، از مكه به سوى مدينه باز مى گشت ، جبرئيل (در صحراى غدير) بر آن حضرت وارد شد و آيه 67 مائده را(كه در داستان قبل ذكر شد) نازل كرد.
پيامبر(ص ) اعلام كرد، تا مسلمانان اجتماع كنند، آنگاه دستور داد در آن بيابان ، خارهاى بوته هاى خار را تراشيدند(تا مردم بتوانند روى آنها بنشينند يا بايستند) سپس خطاب به مردم فرمود:(اى مردم ! مولاى شما و آنكس ‍ كه سزاوارت از خودتان ، نسبت به شما است كيست ؟).
حاضران : خدا و رسولش مى باشند.
آنگاه پيامبر(ص ) سه بار فرمود:(هر كس من مولاى او هستم ، على (ع ) مولاى او است ، خدايا دوست على (ع ) را دوست بدار و دشمنش را دشمن بدار).
در اين هنگام خار نفاق در دل گروهى (منافق ) افتاد، و (گستاخانه ) گفتند: (خداوند هرگز چنين دستورى به محمد(ص ) نداده است ، بلكه محمد(ص ) نداده است ، بلكه محمد(ص ) مى خواهد بازوى پسر عمويش ‍ را بلند كند) (و على (ع ) را رهبر مردم كند).
انصار (مسلمانان اهل مدينه ) نزد پيامبر(ص ) آمدند و گفتند:(اى رسول خدا! تو به ما نيكى كردى و عزت و شرافت بخشيدى ، دوست ما را شاد و دشمن ما را سركوب نمودى ، اكنون نزد شما آمده ايم تا يك سوم اموال ما را بپذيرى ، تا افرادى كه از مكه و اطراف ، بر شما وارد مى شوند، براى كمك به آنها، دستت خالى نباشد.
پيامبر(ص ) جوابى به پيشنهاد آنها نداد و منتظر وحى الهى شد، جبرئيل بر آن حضرت ، وارد گرديد و اين آيه (23 سوره شورى ) را بر آن حضرت نازل كرد:
قل لا اسلكم عليه اجرا المودة فى القربى
:(بگو من براى پيغمبرى ، از شما مزدى جز دوستى خويشان نمى خواهم ).
پيامبر(ص ) مطابق اين آيه ، اموال انصار را نپذيرفت ، باز منافقان اعتراض ‍ كرده و گفتند:(خدا، اين آيه را بر محمد(ص ) نازل نكرده ، بلكه منظور محمد(ص ) با ادعاى نزول اين آيه از طرف خدا، بلند كردن بازوى پسر عمويش على (ع ) و تحميل رهبرى اهلبيتش بر ما است ).
سپس آيه خمس (41 انفال ) نازل شد.
منافقان گفتند: پيامبر(ص ) مى خواهد اموال و غنيمت ما را به اهلبيتش ‍ بدهد.
سرانجام جبرئيل نزد پيامبر(ص ) آمد و گفت :(اى محمد! تو وظيفه پيغمبريت را انجام دادى ، و عمرت به آخر رسيده ، اكنون اسم اكبر و ميراث علم و آثار علم نبوت را به على (ع ) بسپار زيرا من هرگز زمين را از عالمى كه اطاعت و ولايت من به وجود او شناخته شود، خالى نگذارم …).
پيامبر(ص ) طبق فرمان خدا، اسم اكبر و ميراث علم و آثار علم نبوت را به عنوان وصيت ، به على (ع ) سپرد، و هزار باب علم را به على (ع ) وصيت كرد، كه از هر كلمه و از هر باب آن ، هزار كلمه ديگر و هزار باب ديگر، به روى على (ع ) گشوده مى شد. ⁽¹⁸⁴⁾