شكر و سپاس الهى

روزى امام صادق (ع ) از مسجد بيرون آمد، ديد حيوان سواريش گم شده است ، فرمود: اگر خداوند، آن را به من بازگرداند، حق شكرش را بجاى مى آورم .
طولى نكشيد كه مركب آن حضرت را آوردند، فرمود: الحمد لله (حمد و سپاس مخصوص خدا است ).
شخصى از امام پرسيد: (فدايت گردم ، مگر نفرمودى كه اگر مركبم پيدا شود، حق شكر خدا را بجاى مى آورم ؟)
امام : مگر نشنيدى كه گفتم : الحمدلله (همين كلمه اگر به درستى گفته شود، نشان دهنده حق شكر گزارى خدا است ).⁽⁴²³⁾
در روايت ديگر آمده است : به حضرت موسى (ع ) وحى شد: (آنچه كه حق شكر و سزاوار سپاسگذارى من است بجاى آورد).
موسى (ع ) عرض كرد: (پروردگارا! چگونه حق شكر تو را بجاى آورم ، با اينكه هر شكر را كه بجاى مى آورم ، خود آن ، نعمتى از جانب تو است كه نياز به شكر دارد؟)
خداوند به او وحى كرد: (اكنون (حق ) شكر مرا بجاى آوردى ، از اين رو كه دانستى ، آن شكر گزاريت نيز از من است !) ⁽⁴²⁴⁾