بایگانی برچسب: حدیث

  انصاف، همدردی، یاد خدا امام باقر (عليه السلام) ثَلاثٌ مِن أشَدِّ ما عَمِلَ العِبادُ : إنصافُ المُؤمِنِ مِن نَفسِهِ، ومُواساةُ المَرءِ أخاهُ، وذِكرُ اللّهِ عَلى كُلِّ حالٍ؛(الخصال : ص ۱۳۱، ح ۱۳۸) سه چيز، از سخت ترين كارها براى بندگان است : انصاف داشتن مؤمن در باره خود، همدردى و كمك مالى انسان به برادرش، و به ياد خدا بودن …

  از آثار اخلاص امام علي (عليه السلام) عِندَ تَحَقُّقِ الإِخلاصِ تَستَنيرُ البَصائِرُ؛(غرر الحكم ، ح ۶۲۱۱) چون اخلاص تحقّق يابد، ديده بصيرت، روشنى مى گيرد.

  پیامد نگاه شهوانی امام علي (عليه السلام) إذا أبصَرَتِ العَينُ الشَّهوَةَ عَمِيَ القَلبُ عَنِ العاقِبَةِ؛(غرر الحكم : ح ۴۰۶۳) هر گاه چشم، شهوت بين شود، دل از ديدن عاقبت، كور مى گردد.

  بصیرت دنیوی و سعادت اخروی امام صادق (عليه السلام) لَم يُؤمِنِ اللّهُ المُؤمِنَ مِن هَزاهِزِ الدُّنيا ولكِنَّهُ آمَنَهُ مِنَ العَمى فيها، وَالشَّقاءَ فِي الآخِرَةِ؛(الكافي : ج ۲ ص ۲۵۵) خداوند، مؤمن را از [فشارها و] تكان هاى دنيا، در امان ندانسته است ؛ بلكه او را از كور[دلـ]ـى در دنيا و شقاوت در آخرت، امان بخشيده است.

  مواجه عاقل با پیش آمدها امام حسين (عليه السلام) إذا وَرَدَت عَلَى العاقِلِ لَمَّةٌ، قَمَعَ الحُزنَ بِالحَزمِ، وقَرَعَ العَقلَ لِلاِحتِيالِ؛(نزهة الناظر : ص ۸۴ ح ۱۳) چون پيشامد سختى بر عاقل در رسد، غم را با دورانديشى مى رانَد و درگاه عقل را براى چاره جويى مى كوبد.

  قبولی نماز در گرو ولایت امام سجاد (عليه السلام) قالَ رَجُلٌ لِزَينِ العابِدينَ عليه السلام : ما سَبَبُ قَبولِها [أيِ الصَّلاةِ]؟ قالَ : وِلايَتُنا، وَالبَراءَةُ مِن أعدائِنا؛(المناقب لابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۱۳۰) مردى به امام زين العابدين عليه السلام گفت : وسيله قبول نماز چيست؟ فرمود: «ولايت ما و بيزارى از دشمنان ما».

  تقدیر مبارک امام حسين (عليه السلام) اللّهُمَّ خِر لي في قَضائِكَ، وبارِك لي في قَدَرِكَ، حَتّى لا اُحِبَّ تَعجيلَ ما أخَّرتَ ولا تَأخيرَ ما عَجَّلتَ؛(بحار الأنوار : ج ۹۸ ص ۲۱۸ ح ۳) خدايا! در قضايت، خير را برايم برگزين و تقديرت را برايم مبارك كن تا آن جا كه تأخيرِ آنچه را جلو انداخته اى و تعجيلِ آنچه را …

  سعادت تقوا امام حسين (عليه السلام) اللّهُمَّ اجعَلني أخشاكَ كَأَنّي أراكَ، وأسعِدني بِتَقواكَ ولا تُشقِني بِمَعصِيَتِكَ؛(بحار الأنوار : ج ۹۸ ص ۲۱۸ ح ۳) خدايا! مرا چنان بيمناك قرار ده كه گويى تو را مى بينم و با پرواى از خودت سعادتمندم كن و با معصيتت، مرا بدبخت مكن.

  جود و بخشش امام حسين (عليه السلام) إذا جادَتِ الدُّنيا عَلَيكَ فَجُد بِها، عَلَى النّاسِ طُرّا قَبلَ أن تَتَفَلَّتِ؛(المناقب لابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۶۶) چون دنيا چيزى به تو ببخشد، تو هم آن را به همه مردم ببخش، پيش از آن كه برود.

  بخشش در هر حال امام حسين (عليه السلام) فَلاَ الجودُ يُفنيها إذا هِيَ أقبَلَت، ولاَ البُخلُ يُبقيها إذا ما تَوَلَّتِ؛(المناقب لابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۶۶) نه بخشش، دنياى پيش آمده را از ميان مى بَرَد و نه بخل، دنياى پشت كرده را باقى مى گذارد.