بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

شـب تا سحر شب چشمم                  در  اشک مـلـتـهبم گم گم کرده جـادهى شب را                  بــا  گريـه پاى تـبسم آواز  پنـجـرهـهـايـم                  سـوز مـلايم صـبر است تـنـها  مـسـافر  اشکم                  در  رقــص کنـد تـرنم امـيـدهـاى دروغـيـن                  در کوچه کوچه ى اين شهر رنگ سکوت گرفـتـنـد                 …

درد چين از  شـبستان شـب موى کسى                  بـر مشامم مى رسد بوى کسى روح  سرگردان من پر مى کشد                  چون کبـوتر بر سر کوى کسى مـى تپد در خويش دشت انتظار                  از سـمـند پر تکاپوى کسـى آسـمان دور زد از رنگين کمان                  در  هـواى طـاق ابروى کسى مـى  …

درد دل با يار قـلم  اجـازه  بـده تا كه عرض حال كنم                  ظـهور  مـهدى  مـوعود را سـؤال كنم دلـم گرفـت ودلـم را بـه يـك نوا دادم                  تـمـام بـغض دلـم را بـه واژه هـا دادم غروب  جمعه رسيده است وعطر شوق تو باز                  غـروب  جمعه رسيده است ووقت راز ونياز تـمام  هـفته …

دريچه اى رو به اميد بيا  كه  صبر برايم چه خوب معنا شد                  در انـتظار ظـهورت دلم شكيبا شد تـمام  دفـترعمرم سـياه شـد اما                  امـيد  ديدن  رويت دوباره پيدا شد چه جمعه ها كه گذشت ونيآمدى آخر                  دعـاى  منتظرانت  حديث شبها شد كيده  قطره اشكى زديدگان زان پس                 …

طلوع شـقايقى  که در انـديشه ى شکفتن بود دل  شکسته ى در خون نشسته ى من بود بـه  انـتظار طلوع تو اى ستاره ى صبح دو  چشـم  منتظرم در قفس به روزن بود چه شد که دست ستم در حريم حرمت گل چو  شبروان،  به تکاپوى لاله چيدن بود؟! مـرا  بـه کشت آمل در خزان بى خبرى هـزار  خوشه ى …

ديدار اى مـهربان که نـام تو را يار گفته اند                  چشـم تـو را فروغ شب تار گفته اند از دسـت هاى مهر تو اعجاز چيده اند                  از  گام هـاى سـبز تو بسيار گفته اند مـا  بـا در ودريچه وروزن غـريبه ام                  بـا مـا سـخن هميشه زديوار گفته اند واکن  زنور پنجره …

غزل غربت کشـيده  جـذبه چشـمانت، مـرا به خلوت بيداران نـثار  مـقدم سـبزت بـاد، شکوفـه هاى گل باران خوشم به جرعه اى از آن مى، که در کلام تو مى جوشد کم  از کرامـت دريـا نـيست، نـم پيـاله هشياران چه روزهـاى غـريبى را، در انـتظار تـو سـر کرديم طـنين غـربت مـا را داشـت، صداى طبل عزاداران درون سـيـنه يـارانت، زلال عـاطفه …

ديدار غـزل  تـر  از غزل، گل تر ز گل، زيباتر از زيبا تـو  از (الله اکبـر) آمدى، از (اشهد ان لا …) شـهادت  مـى  دهـم معراج يعنى چشمهاى تو شـهادت مـى دهـم چشـم تو يعنى سور اسرا غـريبه  نـيستى، ايـن روزهـا بـسيار دلتنگم بــراى ايـن دل تـنهاترم دسـتى بـبر بـالا دلم زرد است، شب هايم همه سر است، يا خورشيد …

غايب از نظر بـازآ  كـه دل هنوز به ياد تو دلبر است                  جـان از دريچه نـظرم چشم بر در است بـازآ  دگر كـه سـايه ديـوار انـتظار                  سـوزنده تر ز تابش خورشيد محشر است بـازآ  كـه  باز مردم چشمم ز درد هجر                  در  موج خيز اشك چو كشتى شناور است بـازآ كـه …

غزل ظهور نـشسته  ام  بـه گذرگاه ناگهانى سرخ                  در  انـتظار  خـطر، زيـر آسمانى سرخ نـشسته ام كـه بچيـنم عبور توفان را                  زجـاده  هـاى اسـاطيرى زمانى سرخ بـر  آن  سـرم كه بخوانم نمازى از آتش                  اگر  كـه  شعله بگويد، شبى اذانى سرخ تـمام هـستى من، دفترى غزل – آتش                 …