بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
آيه شماره 61 از سوره مبارکه نحل
وَلَوْ يُؤَاخِذُ اللّهُ النَّاسَ بِظُلْمِهِم مَّا تَرَكَ عَلَيْهَا مِن دَآبَّةٍ وَلَكِن يُؤَخِّرُهُمْ إلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى فَإِذَا جَاء أَجَلُهُمْ لاَ يَسْتَأْخِرُونَ سَاعَةً وَلاَ يَسْتَقْدِمُونَ
و اگر خداوند مردم را بخاطر ستمشان مؤاخذه و عذاب كند، هيچ جنبندهاى را روى آن (زمين) باقى نمىگذارد ولكن (سنت خداوند بر مهلت دادن است و) كيفر آنان را تا زمان معينى به تأخير مىاندازد، پس همينكه اجلشان فرا رسد نمىتوانند نه ساعتى پس و نه ساعتى پيش افكنند.
تفسیر
سنّت خداوند بر مهلت دادن و تأخير كيفر است. «يؤخرهم»
در كار خداوند، اِمهال هست، امّا اهمال نيست. كيفر الهى دير و زود دارد، امّا سوخت و سوز ندارد.
مهلت خداوند، اجل و سرآمدى دارد. «يؤخرهم الى اجل مسمّى»
مهلت خداوند بر اساس لطف او و براى توبه و جبران است، پس به آن مغرور نشويد. «و لو يؤاخذ … ما ترك عليها من دابة ولكن يؤخرهم…»
رها بودن و آزاد بودنِ ستمگران در اعمالشان، نشانهاى بر حقانيّت آنها نيست. «يؤخرهم»
اجل انسان قابل تغيير نيست. «لا يستأخرون ساعة و لا يستقدمون»
