بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
سيماي علمي امام صادق (ع) 1
شيخ مفيد (متوفاي قرن چهارم) درباره امام صادق عليه السلام چنين نوشته است:
آن حضرت از ميان همة برادرانش، تنها جانشين صادقِ پدرش، امام باقر عليه السلام بود و در علم و فضل و موقعيت و جلالت شأن، بر همه برتري داشت. مردم از هر سو براي استفاده از علوم او مي آمدند و آوازة آن حضرت در همة شهرها پيچيده بود و از هيچ کس به اندازة آن امام، حديث نقل نشده است.1
نجاشي در کتاب خود از حسن بن وشاء، چنين نقل کرده است: من در مسجد کوفه، نهصد مرد کهن سال را ديدم که همه مي گفتند: جعفربن محمد عليهماالسلام چنين فرمود. او از پدرانش، از رسول خدا حديث نقل مي کرد و ديگران، کلامش را روايت مي کردند.2
علوم صادق آل محمد، آموختني نبود؛ بلکه دانش و معارفي بود که چون جرياني زلال و ناب و پيوسته، از نياکانش رسيده بود. علوم اين خاندان، امتداد «سنت نبوي» و برگرفته از «وحي آسماني» بود. از اين رو، براي جويندگان دانش، منبعي مطمئن و بي خدشه محسوب مي شد و آنان با اطمينان، دريچه هاي دل خود را به روي آن معارف مي گشودند و در نقل و نشر و ثبت و روايت آن معارف، اهتمام مي ورزيدند.
موج مباحث اعتقادي و کلامي در آن عصر، رواج داشت. امام، شاگرداني ويژه را – همچون هشام بن حکم – تربيت کرده بود که در علم جدل و موضوعات اعتقادي و مناظره، چيره دست بودند و از عقيدة توحيد در برابر اعتقادات انحرافي، با قدرت دفاع مي کردند و حرف معتقدان به جبر و تفويض و تجسيم و غلوّ و … را رد مي کردند. خود امام صادق عليه السلام نيز در مناظرات متعددي شرکت مي کرد و با ملحدان و زنديقاني که دربارة خدا و توحيد، شبهه پراکني مي کردند – مانند ديصاني، ابن ابي العوجاء و غُلات – مناظره و بحث مي کرد. ادامه دارد
http://www.porseman.net/node/3554
