بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
کار در دستگاه طاغوت
صفوان جمّال حكايت كند: روزى در محضر مبارك آن حضرت بودم ، كه يكى از مؤمنين به نام زياد بن مروان عبدى – كه در دستگاه حكومت بنى العبّاس همكارى داشت – به مجلس آن حضرت وارد شد.
امام كاظم(عليه السلام) به او خطاب كرد و فرمود: آيا با آنها همكارى و هماهنگى در كارها داريد؟
زياد گفت : آرى ، اى مولا و سرورم !
امام(عليه السلام) فرمود: چرا چنين مى كنى؟!
گفت : اى سرورم ! من مردى آبرودار و آبرومندم ، و نيز عائله مند مى باشم؛ و مال و ثروتى هم ندارم كه تامين معاش و زندگى كنم .
حضرت فرمود: اى زياد! به خداى يكتا سوگند، چنانچه از آسمان به زمين بيفتم و قطعه قطعه گردم و گوشتهاى بدنم را پرندگان جدا كنند، اين برايم بهتر است تا آن كه با اين ظالمان همكارى و معاشرت داشته باشم .
صفوان گويد: پرسيدم، يا ابن رسول اللّه ! پس در چه صورتى مى توان با آنها همكارى نمود؟
امام(عليه السلام) فرمود: در صورتى مى توان كنار آنها بود و با آنها همكارى نمود كه براى نجات مؤمنى يا آزادى اسيرى باشد، كه در چنگال آنها گرفتار باشد.
و در غير اين صورت، خداوند متعال به كمك دهندكانِ ظالمان وعده عذاب دردناك داده است .
بعد از آن، امام افزود: پس مواظب باش ، كه خداوند متعال شاهد و ناظر همه حالات و همه كارها است ؛ و آنچه را كه اراده نمايد، انجام مى دهد.
مستدرك الوسائل : ج 13، ص 136، ح 15
