فروش ایمان

آيه شماره 77 از سوره مبارکه آل عمران
فروش ایمان
إِنَّ الَّذِينَ يَشْتَرُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَأَيْمَانِهِمْ ثَمَنًا قَلِيلًا أُوْلَئِكَ لاَ خَلاَقَ لَهُمْ فِي الآخِرَةِ وَلاَ يُكَلِّمُهُمُ اللّهُ وَلاَ يَنظُرُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلاَ يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ
كسانى كه پيمان خدا و سوگندهاى خود را به بهاى ناچيزى مى‏فروشند آنان را در آخرت بهره‏اى نيست و خدا روز قيامت با آنان سخن نمى‏گويد و به ايشان نمى‏نگرد و پاكشان نمى‏گرداند و عذابى دردناك خواهند داشت
امانت مردم نزد انسان، عهد الهى است. در آیات قبل خواندیم كه بعضى امانت مردم را بر نمى‏گردانند، در این آیه به جاى امانت مردم، كلمه‏ى «عهداللّه» بكار رفته است.
پیمان شكنى، از گناهان كبیره است. این نوع تهدید پى‏درپى، در باره هیچ گناهى در قرآن مطرح نشده است. «یشترون بعهد اللّه… لا خلاق لهم…»
سوگند دروغ، سبب محرومیّت در قیامت مى‏شود. «یشترون… ایمانهم»
دنیاپرستى، ریشه‏ى پیمان شكنى است. «ثمناً»
بهاى پیمان شكنى هرچه باشد، كم است. «ثمناً قلیلاً»
كیفرهاى قیامت، متناسب با عملكرد خود ماست. بى‏اعتنایى ما به تعهّدات الهى، سبب بى‏اعتنایى خدا به ماست. «لا یكلّمهم، لا ینظر الیهم، لایزكّیهم»
عذاب‏هاى اُخروى، هم جسمى است و هم روحى. هم تحقیر است؛ «لایكلّمهم اللّه» و هم شكنجه و مجازات. «ولهم عذاب الیم»