از سمت باران

هر روز در انتظارت سر ميشود،  بيتو هر چند

امشب چه ميشد اگر تو از سمت باران بيائى؟!

دراين زمستان که اينسان خشکيده احساسم، آيا

جان غزل هاى چشمت،  يک شب بيا وبرآور

تا کوچه هاى تغزّل،  هر شب مرا مى کشانى

تا شعر من را بخواني؛ تا درد من را بدانى

در دستهاى غريبم يک شاخه گل مى نشانى؟

اين خواهشى را که کردم يک عمر با بى زبانى