بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
🔻چرا برخی #انقلابی_پشیمان می‌شوند؟
🔻راز فرسوده نشدن و حفظ نشاط و انقلابی‌گری چیست؟
🔻راز به فروپاشی نرسیدن تمدن‌ها چیست؟
🔻چگونه می‌شود هم مدیر و نظام‌ساز بود، هم انقلابی و اهل تغییر؟
نظریهنظامانقلابی
🔸بخش یکم
▪️راز این همه در یک مفهوم است: #أواب
انقلابی‌هایی که اوّاب نباشند، جامعه‌ای که اوّاب نباشد، سرنوشت او حتما افسردگی و پشیمانی و فروپاشی است.
اواب یعنی «بسیار بازگشت کننده»؛ بازگشت کننده به سوی خدا. حضرات داود و سلیمان که از بین تمام انبیاء توانستند حکومت تشکیل دهند با آن همه قدرت و عظمت، در سوره «ص» به عنوان اواب معرفی شده‌اند. مردم عصر ایشان هم این ویژگی را داشتند که موفق به تشکیل حکومت دینی شدند. اما وقتی این ویژگی در آنها ضعیف شد، مُلک سلیمان از بین رفت.
▫️مسئول در حکومت دینی خیلی باید محتاط باشد. هر تصمیمی که می‌گیرد، هر اقدامی که می‌کند، باید ظنّ فتنه در آن داده و استغفار کند، و بازگشت دائمی به درگاه الهی داشته باشد. این حالت برای انسان مومن را «إنابه» می‌گویند.
▫️به زنبور عسل «نُوب» می‌گویند چون هر کجا که رفته باشد، دست آخر به کندویش باز می‌گردد. مسئول در جمهوری اسلامی هر جا که باشد و در هر سطحی از مسئولیت و اشتغال، بازگشت دائمی به درگاه الهی باید داشته باشد.
شوخی نیست! هر کسی از راه رسید و مراتب اداری را طی کرد و رزومه‌ای تدارک دید، بشود مسئول! ویژگی اصلی مسئول در حکومت دینی، #قلب_منیب است.
▪️امام خمینی اواب بود. آن مرد خدا شب‌هایی مثال‌زدنی داشت. این نبوده که چون رهبر و امام جامعه است روز و شب فقط کار کند و با استفاده از تدابیر مدیریتی سکان جامعه را در دست گرفته باشد. هیچ علم مدیریتی نمی‌تواند امامت را تئوریزه کند. چرا که بخش مهمی از نظام امامت، اواب بودن است. شب‌ها به قدری می‌گریسته که به جای دستمال مجبور بوده با حوله اشک‌های خود را جمع کند؛ امام است که باشد، داود ع هم باشی با آن همه عظمت و قدرت و حکمت، باید به درگاه الهی افتاده، إنابه کرده، و أوّاب باشی. لزوما گناهی نکرده که توبه کند، اما انابه را باید داشته باشد.
راز تداوم مقتدرانه امامت امام خامنه‌ای و #جشنچهلسالگی_انقلاب در همین اواب بودن او و مؤمنین انقلابی است.
📷
(http://yon.ir/fFE8s)📚 برگرفته از جلسه ۳۱۷ کلبه کرامت (http://kolbeh-keramat.ir/Sessions/Single/34)
با موضوع: «کترین داوود (ع)» – دی ماه ۹۰
