عالمى نزد عابدى رفت و از او پرسید:
نماز خواندنت چگونه است ؟
عابد: از عبادت مثل من عابد مى پرسى ؟ با اینكه نمازم خیلى طول
مى كشد، من از فلان وقت تا فلان وقت مشغول عبادت هستم .
عالم : گریه ات هنگام راز و نیاز چگونه است ؟
عابد: چنان مى گریم كه اشكهایم جارى مى گردد.
عالم : براستى اگر بخندى ولى خدا ترس باشى ، بهتر از گریه اى است كه
به آن ببالى و افتخار كنى .
(ان المدل لا یصعد من عمله شى ء):
آن كس كه به عملش ببالد چیزى از عملش بالا نمى رود. (مورد قبول
درگاه الهى نمى شود.) بحارالانوار جلد 72، ص 307 و 308.