بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
| در خانه تو آيم به بهانه گدايى | ||
| كه بدين بهانه بر من در رحمت گشايى | ||
| بدر سرايت اى شه بسر آيم از ارادت | ||
| چو تو مالك الملوكى و خداى ما سوائى | ||
| تو اميد نا اميدان تو پناه بى پناهان | ||
| تو بدرد دردمندان زره كرم دوايى | ||
| بعيوب ساترستى بذنوب غافرستى | ||
| چه خداى مهربانى تو كه واهب العطايى | ||
| ز بى اميد هرگز به درت كسى نيامد | ||
| كه همى شنيده باشد ز تو بوى بى وفايى | ||
| صمدا تو خويش دانى كه بجز تو كس ندارم | ||
| نه كسيكه سوى اويم بكند رهنمائى | ||
| تو خداى بى نيازى و كريمى و رحيمى | ||
| چه شود بدين گنه كار دمى كرم نمايى | ||
| به تفضلى ببخشى همه كرده هاى زشتم | ||
| كه شده است سد راهم ز براى آشنايى | ||
| گنهم فزون اگر چند بود زريگ صحرا | ||
| نبود چه پر كاهى بر عفو كبريايى | ||
| بلى التفاوت و فضلت چو نهايتى ندارد | ||
| زغم دو كون شايد كه مرا دهى رهايى | ||
| دهيم نويد (علامه ) مخور غم از معاصى | ||
| كه گناه تو ببخشم بعنايت خدايى | ||
برچسباسلام شناسي لطف بى نهايت
