در خانه تو آيم به بهانه گدايى | ||
كه بدين بهانه بر من در رحمت گشايى | ||
بدر سرايت اى شه بسر آيم از ارادت | ||
چو تو مالك الملوكى و خداى ما سوائى | ||
تو اميد نا اميدان تو پناه بى پناهان | ||
تو بدرد دردمندان زره كرم دوايى | ||
بعيوب ساترستى بذنوب غافرستى | ||
چه خداى مهربانى تو كه واهب العطايى | ||
ز بى اميد هرگز به درت كسى نيامد | ||
كه همى شنيده باشد ز تو بوى بى وفايى | ||
صمدا تو خويش دانى كه بجز تو كس ندارم | ||
نه كسيكه سوى اويم بكند رهنمائى | ||
تو خداى بى نيازى و كريمى و رحيمى | ||
چه شود بدين گنه كار دمى كرم نمايى | ||
به تفضلى ببخشى همه كرده هاى زشتم | ||
كه شده است سد راهم ز براى آشنايى | ||
گنهم فزون اگر چند بود زريگ صحرا | ||
نبود چه پر كاهى بر عفو كبريايى | ||
بلى التفاوت و فضلت چو نهايتى ندارد | ||
زغم دو كون شايد كه مرا دهى رهايى | ||
دهيم نويد (علامه ) مخور غم از معاصى | ||
كه گناه تو ببخشم بعنايت خدايى |
برچسباسلام شناسي لطف بى نهايت