آيه شماره 23  از سوره مبارکه اسراء
وَقَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُواْ إِلاَّ إِيَّاهُ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا إِمَّا يَبْلُغَنَّ عِندَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُمَا أَوْ كِلاَهُمَا فَلاَ تَقُل لَّهُمَآ أُفٍّ وَلاَ تَنْهَرْهُمَا وَقُل لَّهُمَا قَوْلًا كَرِيمًا
پروردگارت مقرّر داشت كه جز او را نپرستيد و به پدر و مادر نيكى كنيد. اگر يكى از آن دو يا هر دو نزد تو به پيرى رسيدند، به آنان «اُف» مگو و آنان را از خود مران و با آنان سنجيده و بزرگوارانه سخن بگو.

تفسیر
فرمانِ نيكى‏به والدين مانند فرمانِ توحيد، قطعى ونسخ‏نشدنى است.«قَضى‏»
احسان به والدين در كنار توحيد و اطاعت از خداوند آمده است تا نشان دهد اين كار، هم واجب عقلى و وظيفه‏ى انسانى است، هم واجب شرعى. «قَضى‏ ربّك ألاّ تعبدوا اِلاّ ايّاه و بالوالدين احساناً»
در احسان به والدين، مسلمان بودن آنها شرط نيست. «بالوالدين احساناً»
در احسان به پدر و مادر، فرقى ميان آن دو نيست. «بالوالدين احساناً»
احسان، بالاتر از انفاق است و شامل محبّت، ادب، آموزش، مشورت، اطاعت، تشكّر، مراقبت و امثال اينها مى‏شود. «بالوالدين احساناً»
هرچه نياز جسمى وروحىِ والدين بيشتر باشد، احسان به آنان ضرورى‏تر است. «يبلغنّ عندك الكبر»
پدر و مادر سالمند را به آسايشگاه نبريم، بلكه نزد خود نگهداريم. «عندك»
وقتى قرآن از رنجاندن سائل بيگانه‏اى نهى مى‏كند، «امّا السائل فلا تَنهَر» تكليف پدر و مادر روشن است. «فلا تَنهَر هما»
هم احسان لازم است، هم سخن زيبا و خوب. «احساناً … قل لهما قولاً كريماً» (بعد از احسان، گفتار كريمانه مهم‏ترين شيوه‏ى برخورد با والدين است.)
در احسان به والدين و قول كريمانه، شرط مقابله نيامده است. يعنى اگر آنان هم با تو كريمانه برخورد نكردند، تو كريمانه سخن بگو. «وقل لهما قولاً كريماً»