گزيده اي از اخلاق رسول اکرم (ص) – عبوديت

به چند نمونه از آياتي كه حضرت رسول صلي الله عليه وآله را با صفت والاي عبوديت توصيف مي كند اشاره مي كنيم

– « وان كنتم في ريب مما نزلنا علي عبدنا فاتوا بسورة من مثله… »( بقره/ 23) ؛ و اگر در آنچه كه به بنده خودمان نازل كرده ايم شك داريد، يك سوره همانند آن را بياوريد

– « تبارك الذي نزل الفرقان علي عبده ليكون للعالمين نذيرا» ( فرقان/1) ؛ بزرگوار و پر بركت است آن خداوندي كه قرآن را بر بنده [خاص] خود نازل كرد تا بيم دهنده جهانيان باشد

– « فاوحي الي عبده ما اوحي »( النجم/10) ؛ [در شب معراج] آنچه را كه وحي كردني بود به بنده اش وحي نمود

پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه وآله آنچنان شيفته عبادت و بندگي در بارگاه ربوبي بود كه گاهي خود را فراموش مي كرد و از خود بي خود مي شد، تا اين كه آيه نازل شد: « طه! ما انزلنا عليك القرآن لتشقي »؛ طه! ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه اين قدر به زحمت و مشقت بيافتي

مرحوم فيض كاشاني در ذيل اين آيه مي نويسد: پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله آنچنان در عبادت الهي حريص بود كه از كثرت عبادت پاهاي مباركش متورم شده بود، تا اين كه خداوند متعال اين آيه را فرستاد

امام باقر(ع) مي فرمايد: روزي يكي از همسران آن حضرت به وي گفت: يا رسول الله! چرا به خود اينقدر زحمت مي دهي، در حالي كه يك بنده آمرزيده هستي