بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
آيه شماره 134 از سوره مبارکه آل عمران
الَّذِينَ يُنفِقُونَ فِي السَّرَّاء وَالضَّرَّاء وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ
(متّقين) كسانى هستند كه در راحت ورنج انفاق مىكنند وخشم خود را فرو مىبرند و از (خطاى) مردم مىگذرند، و خداوند نيكوكاران را دوست مىدارد.
الف) تقوا، از انفاق جدا نيست. «اُعدّت للمتّقين الّذين ينفقون…»
ب)انفاق، سخاوت مىخواهد نه ثروت. «فى السرّاء والضرّاء»
پ) نه در حال رفاه از محرومان غافل باشيم، و نه در تنگدستى بگوييم كه ما خود گرفتاريم. «فى السرّاء والضرّاء»
ت) متّقين محكوم غرايز نيستند، آنان حاكم ومالك خويشتناند. «الكاظمينالغيظ»
ث) تقوا، از سعهى صدر جدا نيست. «والعافين عن الناس»
ج) متّقى، منزوى نيست، بلكه با مال و اخلاق خوب خود، با مردم معاشرت مىكند. «ينفقون، كاظمين، عافين»
د)در عفو خطاكار، ايمان او شرط نيست. «والعافين عن الناس»
ر) كسى كه مىخواهد محبوب خدا شود بايد از مال بگذرد و خشم وغضب را فرو برد. «واللّه يحبّ المحسنين»
ز) انفاق به محرومان و گذشت از خطاى مردم، از مصاديق احسان و نيكوكارى است. «ينفقون، كاظمين، عافين، محسنين»
