بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
عبادت و بندگي امام صادق (ع)
آنچه از واژه «عبادت» به هنگام استعمال آن فهميده مي شود روزه، نماز و حج و ديگر عبادتهاي بدني است كه انجام آنها احتياج به قصد قربت دارد و وجود امام صادق (ع) از اين حيث زينت بخش عبادت كنندگان مي باشد.
سبط ابن جوزي در «تذكره» مي نويسد: علماي سيره نويس گفته اند او به سبب اشتغال به عبادت و پرستش خدا از رياست طلبي و دنيا خواهي منصرف بوده است .
ابن طلحه در «مطالب السؤل» مي نويسد: امام جعفر بن محمد عليهما السلام صاحب دانشهاي فراوان بود و عبادتهاي زياد انجام مي داد و ذكرها و وردهاي پي در پي مي خواند. او اوقات خويش را به انواع عبادات و نيايشها تقسيم مي كرد.
ابو نعيم اصفهاني در «حيلة الاولياء» مي نويسد: او به عبادت و پرستش خدا رو آورده و در برابر خدا خاضع و خاشع و از رياست رويگردان بود.
مالك بن انس مي گويد: جعفر بن محمد عليهما السلام در يكي از سه حال بود: حالت روزه، نماز و ذكر. او از عابدان بزرگ و زاهد سترگ بود كه از خدا خشيت دارند. يك سال در سفر حج با او همراه بودم، هنگامي كه پس از بستن احرام بر مركب خويش قرار گرفت، تا مي خواست لبيك گويد، صدايش مي بريد و نزديك مي شد كه از مركب پائين افتد.
مالك در ادامه سخنش مي گويد: با فضيلت تر از جعفر بن محمد از جهت دانش، عبادت و نيايش، هيچ چشمي نديده و هيچ گوشي نشنيده و از خاطر احدي نگذشته است .
پس هيچ جاي تعجب نيست كه امام ابو عبدالله (ع) با فضيلت ترين مردم باشد از جهت عبادت، زهد وتقوي ؛ زيرا حدود بندگي و عبادت هر كس بر پايه ميزان خداشناسي اوست و به مفاد آيه «انّما يخشي اللّه من عباده العلماءُ» ، امام صادق (ع) كه در مرحله بالائي از علم و عرفان به ساحت الهي بوده، حدود عبادت و بندگي اش نيز به همين تناسب بوده است . ( صفحاتي از زندگاني امام جعفر صادق (ع) ص 321 – 322)
http://www.aviny.com/Occasion/Ahlebeit/ImamSadegh/Shahadat/86/Akhlagh-Sefat/Ebadat.aspx
