بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
آيه شماره 12 از سوره مبارکه ابراهیم
صبر در برابر آزار کافران
وَمَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَكَّلَ عَلَى اللّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَيْتُمُونَا وَعَلَى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ
و چرا بر خدا توكل نكنيم و حال آنكه ما را به راههايمان رهبرى كرده است و البته ما بر آزارى كه به ما رسانديد شكيبايى خواهيم كرد و توكلكنندگان بايد تنها بر خدا توكل كنند
خدایى كه هدایت كرد، حمایت هم مىكند. پس تنها بر او توكّل كنیم.«نتوكل على اللَّه و قد هدینا»
راه انبیا همان راه خداست. (به جاى «سبله» فرمود:) «سُبلنا» چنانكه در جاى دیگر مىفرماید: «قل هذه سبیلى ادعوا الى اللَّه على بصیرة»
لازمه پیمودن راه خدا، تحمّل سختىهاست. «سبلنا – لنصبرنّ»
هم باید بر خدا توكل كرد و هم باید در برابر مخالفان صبر و مقاومت نمود. «نتوكل على اللَّه… ولنصبرنّ»
مؤمن با آزار و شكنجه، از عقیده و عملش دست برنمىدارد. «لنصبرنّ على ما آذیتمونا»
كسى مىتواند صبر كند كه تكیهگاهى داشته باشد. «لنصبرنّ… على اللَّه نتوكل»
