بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
آيه شماره 243 از سوره مبارکه بقره
غفلت از خدا
أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُواْ مِن دِيَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ
الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحْيَاهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ
عَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَشْكُرُونَ
آيا از [حال] كسانى كه از بيم مرگ از خانههاى خود خارج شدند و هزاران تن بودند خبر نيافتى پس خداوند به آنان گفت تن به مرگ بسپاريد آنگاه آنان را زنده ساخت آرى خداوند نسبت به مردم صاحب بخشش است ولى بيشتر مردم سپاسگزارى نمىكنند
به تاریخ بنگریم و از آن درس بگیریم. «ألَم تَرَ…»
در بیان تاریخ، آنچه مهم است عوامل عزّت و سقوط است، نه نام افراد و قبایل و مناطق. «الّذین خَرجوا من دیارهم»
آنجا كه اراده خداوند باشد، فرار كارساز نیست. «قال لهم اللّه موتوا»
خداوند در همین دنیا بارها مردگان را زنده كرده است. «ثم احیاهم»
فراز و نشیبها، مرگ و میرها، زاد و ولدها و زندهشدنهاى مجدّد، همه نمونههایى از الطاف وفضل الهى است. «انّ اللّه لذو فضل»
