صبر بر آزار

آيه شماره 12  از سوره مبارکه إبراهيم‏
صبر بر آزار

وَمَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَكَّلَ عَلَى اللّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى

مَا آذَيْتُمُونَا وَعَلَى اللّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُتَوَكِّلُونَ

و چرا بر خدا توكل نكنيم و حال آنكه ما را به راه‏هايمان رهبرى كرده است و البته ما بر آزارى كه به ما رسانديد شكيبايى خواهيم كرد و توكل‏كنندگان بايد تنها بر خدا توكل كنند
خدایى كه هدایت كرد، حمایت هم مى‏كند. پس تنها بر او توكّل كنیم.«نتوكل على اللَّه و قد هدینا»
راه انبیا همان راه خداست. (به جاى «سبله» فرمود:) «سُبلنا» چنانكه در جاى دیگر مى‏فرماید: «قل هذه سبیلى ادعوا الى اللَّه على بصیرة»
لازمه پیمودن راه خدا، تحمّل سختى‏هاست. «سبلنا – لنصبرنّ»
هم باید بر خدا توكل كرد و هم باید در برابر مخالفان صبر و مقاومت نمود. «نتوكل على اللَّه… ولنصبرنّ»
مؤمن با آزار و شكنجه، از عقیده و عملش دست برنمى‏دارد. «لنصبرنّ على ما آذیتمونا»
كسى مى‏تواند صبر كند كه تكیه‏گاهى داشته باشد. «لنصبرنّ… على اللَّه نتوكل»