ستایش بی پایان

آيه شماره 130  از سوره مبارکه طه‏
ستایش بی پایان

فَاصْبِرْ عَلَى مَا يَقُولُونَ وَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ

 

الشَّمْسِ وَقَبْلَ غُرُوبِهَا وَمِنْ آنَاء اللَّيْلِ فَسَبِّحْ وَأَطْرَافَ النَّهَارِ

لَعَلَّكَ تَرْضَى

پس بر آنچه مى ‏گويند شكيبا باش و پيش از بر آمدن آفتاب و قبل از فرو شدن آن با ستايش پروردگارت [او را] تسبيح گوى و برخى از ساعات شب و حوالى روز را به نيايش پرداز باشد كه خشنود گردى
توجّه به تدبیر خداوند و قانون‏مند بودن كیفر و عذاب و توجّه به سنّت‏هاى الهى، مقدمه‏ى صبر و تسبیح وتحمید است. «فاصبر» (با توجّه به آیات قبل)
صبر در امور باید به اندازه‏ى مشكلات باشد. «فاصبر على ما یقولون»
حمد و تسبیح الهى وسیله‏اى براى تقویت روحیه در مقابل لجاجت‏ها و تبلیغات دشمن است. «فاصبر – سبّح»
تنزیه خداوند از راه ستایش و حمد او است. «سبّح بحمد»
پیرایش از بدى‏ها بر آرایش به خوبى‏ها مقدم است. تسبیح بر تحمید تقدم دارد.«سبّح بحمد»
قرآن براى بیان زمان انجام تكالیف، از ابزار و معیارهاى طبیعى استفاده كرده است. «قبل طلوع… وقبل غروبها»
تسبیح و حمد الهى قبل از طلوع وغروب آفتاب اثر خاصى دارد. «قبل طلوع… و قبل غروبها»
اوقات خود را با یاد خدا پر كنیم تا زمینه‏اى براى سایر افكار باقى نماند. «قبل طلوع – قبل غروب – آناء اللیل – اطراف النهار»
شب، تنها براى استراحت و خواب نیست، باید بخشى از آن را به عبادت اختصاص داد. «و من آناء اللیل»
اگر ذكر خدا با سایر شرایط انجام شود، نتیجه بخش خواهد بود. «لعلّك»
مقام رضا، بالاترین درجه‏ى تكامل است. «لعلّك ترضى»