عصر امامت حضرت رضا (عليه السلام) بود، و آن حضرت در خراسان به سر مى برد، شخصى مسافر، از پشت نهر بلخ به حضور آن حضرت آمد و عرض كرد: من از شما مساله اى مى پرسم ، اگر جواب آن را آن گونه كه خودم مى دانم بدهى ، امامت تو را مى پذيرم .
امام : هر چه خواهى بپرس .
مرد مسافر: به من بگو پروردگارت ؛ از چه وقت بوده ؟ و چگونه بوده ، و بر چه تكيه دارد؟
امام : خداوند مكان را مكان كرد، بى آنكه مكانى داشته باشد، و چگونگى را چگونه نموده بى آنكه خود چگونه باشد، و بر قدرت خودش ‍ تكيه دارد.
در اين هنگام ، آن مرد مسافر برخاست ، و سر حضرت رضا (عليه السلام) را بوسيد و گفت: گواهى مى دهم كه معبودى جز خداى يكتا نيست ، و محمد (صلي الله عليه واله وسلم)رسول خدا است ، و على وصى رسول خدا و سرپرست امت ، پس از او است ، و پيشوايان راستگو، شما امامان هستيد، و تو جانشين آنها هستى .