سخن پسندیده

آيه شماره 5 از سوره مبارکه النساء
سخن پسندیده
وَلاَ تُؤْتُواْ السُّفَهَاء أَمْوَالَكُمُ الَّتِي جَعَلَ اللّهُ لَكُمْ قِيَامًا وَارْزُقُوهُمْ فِيهَا وَاكْسُوهُمْ وَقُولُواْ لَهُمْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا
و اموال خود را كه خداوند آن را وسيله قوام [زندگى] شما قرار داده به سفيهان مدهيد و[لى] از [عوايد] آن به ايشان بخورانيد و آنان را پوشاك دهيد و با آنان سخنى پسنديده بگوييد
سفیه، از تصرّف در مال خود ممنوع است. «لاتؤتوا السفهاء»
مالى كه سبب برپا ماندن جامعه است، نباید در اختیار سفیه باشد. «اموالكم التى… قیاماً»
حاكم شدن سفیه حتّى بر اموال خود، ضربه‏ى اقتصادى به جامعه است و جامعه نست به اموال شخصى افراد حقّ دارد. «اموالكم» به جاى «اموالهم»
در برخوردها، به مصالح اقتصادى جامعه و رشد فكرى افراد باید توجّه كرد، نه عواطف و ترحّم‏هاى گذرا. «لاتؤتوا السفهاء اموالكم»
مال و ثروت، قوام زندگى و اهرم نظام است. «جعل اللّه لكم قیاماً»
سرمایه نباید راكد بماند. اموال یتیمان و سفیهان هم، باید در مدار تولید و سوددهى قرار گیرد و از درآمدش زندگى آنان بچرخد، نه از اصل مال. «وارزقوهم فیها» به جاى «منها»
به ابعاد روحى و شخصیّت محرومان باید توجّه كرد. «قولوا لهم قولاً معروفا»
ممنوع كردن افراد از تصرّف در اموالشان، واكنش دارد. چاره‏ى آن برخورد و سخن نیكوست. «قولاً معروفا»