آگاه غیب

آيه شماره 179  از سوره مبارکه آل عمران
آگاه غیب
مَا كَانَ اللّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى مَآ أَنتُمْ عَلَيْهِ حَتَّىَ يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ وَمَا كَانَ اللّهُ لِيُطْلِعَكُمْ عَلَى الْغَيْبِ وَلَكِنَّ اللّهَ يَجْتَبِي مِن رُّسُلِهِ مَن يَشَاء فَآمِنُواْ بِاللّهِ وَرُسُلِهِ وَإِن تُؤْمِنُواْ وَتَتَّقُواْ فَلَكُمْ أَجْرٌ عَظِيمٌ
خدا بر آن نيست كه مؤمنان را به اين [حالى] كه شما بر آن هستيد واگذارد تا آنكه پليد را از پاك جدا كند و خدا بر آن نيست كه شما را از غيب آگاه گرداند ولى خدا از ميان فرستادگانش هر كه را بخواهد برمى‏گزيند پس به خدا و پيامبرانش ايمان بياوريد و اگر بگرويد و پرهيزگارى كنيد براى شما پاداشى بزرگ خواهد بود
خداوند، كفّار را به حال خود رها مى‏كند؛ «نملى لهم لیزدادوا اثماً» ولى مؤمنان را رها نمى‏كند. «ما كان اللّه لیذر المؤمنین»
جداسازى پاك از پلید، از سنّت‏هاى الهى است. «حتى یمیز الخبیث من الطیّب»
ایمان و كفر افراد، از امور درونى وغیبى است كه باید از طریق آزمایش ظاهر شود، نه علم غیب. «حتّى یمیز الخبیث من الطیّب و ما كان اللَّه لیطلعكم على الغیب»
زندگى با مردم باید بر اساس ظاهر آنان باشد، آگاهى بر اسرار مردم، زندگى را فلج مى‏كند. «و ما كان اللّه لیطلعكم على الغیب»
علم غیب، مخصوص خداست و فقط به بعضى از پیامبران برگزیده‏اش، آن هم در حدّ اطلاع بر غیب نه تمام ابعاد آن، بهره‏اى داده است. «لیطلعكم»
هر چند زندگى باید به نحو عادّى سپرى شود، ولى خدا به افرادى علم غیب را عطا مى‏كند. «ولكن اللّه یجتبى من رسله»
درجات انبیا یكسان نیست. «یجتبى من رسله من یشاء»
خداوند علم غیب را به كسانى مى‏دهد كه از جانب او صاحب رسالتى باشند. «ولكن اللّه یجتبى من رسله»
ایمان قلبى باید همراه با تقواى عملى باشد. «تؤمنوا و تتقوا»
طیب وپاكى اصالت داشته وپایدار است، ولى خبث عارضى ورفتنى است. «یمیزالخبیث‏من‏الطیّب» جداكردن ناپاك از پاك، نشانه عارضى بودن ناپاك است.