درد دل با يار

درد دل با يار
قـلم  اجـازه  بـده تا كه عرض حال كنم                  ظـهور  مـهدى  مـوعود را سـؤال كنم
دلـم گرفـت ودلـم را بـه يـك نوا دادم                  تـمـام بـغض دلـم را بـه واژه هـا دادم
غروب  جمعه رسيده است وعطر شوق تو باز                  غـروب  جمعه رسيده است ووقت راز ونياز
تـمام  هـفته ى مـا روى جاده ها سر شد                  تـمام  هـفته ى مـا بى حضورت آخر شد
تـمام هـفته ى مـا بى تو سرد وغمگين بود                  وزيـر  هـر قـدمى احـتمال يك مين بود
كـبـوترى بـه بـلنداى آسـمان نپريـد                  كـسى  ز دخـتر بـى خـانمان گلى نخريد
جـهان  لـباس سياهى ومرگ پوشيده است                  تـمام صـحن خيابان ز برگ پوشيده است
تـمام  حـجم خـيابان هجوم تابوت است                  وعـشق  بـمب بزرگى بدون باروت است
وعـشق  واژه ى تكرار هر غزل شده است                  وعـشق  تـا حدّ يك نام مبتذل شده است
وآنچه در دل مـا نـيست پاكى ذات است                  وعـشق  مـضحكه ى قرن ارتباطات است
دوبـاره بـاغچه آتش گرفت وبلبل سوخت                  ومـرگ، صاعقه اى زد وشهر كابل سوخت
چقـدر چلچلـه هـا يـك شبه يتيم شدند                  زنـان  سـر بـه گريـبان دچار بيم شدند
اگر چه دسـت تـوسّل به طور سينين است                  عـروس زخـمى دنـياى مـا فلسطين است
ودر  تـمام جـهان يك ستاره روشن نيست                  اگر كه هست ولى چشم، چشم ديدن نيست
خـدا كـند كه در اين سال، سال بى لبخند                  خـدا  كند  كه در اين صحنه ى بگير وببند
خـدا  كند كه در اين روزهاى مرگ وگناه                  كـه هر چه راه رسيده است تا دهانه ى چاه
غـروب جـمعه اى آن آفـتاب سـر بزند                  وبــى خـبر بـرسد عـاشقانه در بـزند
در انـتظار چه سـاعت نـشسته اى آقـا!                  كـه  پشـت  مـيز بلاغت نشسته اى آقا!
گنـاه  كـردن مـا را عذاب بيخود نيست                  بـرون نـيامدن آفـتاب بـيخود نـيست
قـلم  اجـازه  بـده تا كه عرض حال كنم                  ظـهور  مـهدى  مـوعود را سـؤال كنم

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.