فطرت و خدا پرستی

آيه شماره 65 از سوره مبارکه عنکبوت
فطرت و خدا پرستی
فَإِذا رَكِبُوا فِي الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدِّينَ فَلَمَّا نَجَّاهُمْ إِلَى الْبَرِّ إِذا هُمْ يُشْرِكُونَ
هنگامى كه بر سوار بر كشتى شوند، خدا را با اخلاص مى ‏خوانند (و غير او را فراموش مى ‏كنند)؛ امّا هنگامى كه خدا آنان را به خشكى رساند و نجات داد، باز مشرك مى ‏شوند!
 1- ترس، غبارهاى غفلت را برطرف و فطرت‏ خداجویى را بیدار مى ‏كند. «فاذا ركبوا… دعوا اللّه…»
2- ایمان نباید موسمى و مقطعى باشد. «فلمّا نجّاهم… یشركون»
5 – دعاى خالصانه ، مستجاب است. «دعوا اللّه مخلصین… فلمّا نجّاهم» (پس از دعا، حرف «فاء» در «فلمّا»، نشانه‏ ى استجابت دعا مى‏باشد)
6- نجات از مشكلات وحوادث ، راهى است براى شكر نه شرك.«اذا هم‏ یشركون»