بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
| تـو يک غـروب غـم انگيـز مى رسى از راه | که مـى بـرند مـرا روى شـانه هـاى سياه | |
| صـداى گريـه بـلند اسـت وجلمه هايى هم | شـبـيهِ تـسـليت وغـصه وغـمى جـانکاه | |
| بـه گوش يـخزده ام مـى رسـد، وفـريادى | شـبـيـهِ حـرمـتِ ايــن لاالــه الا الله! | |
| وَچشـم هـام، که چشـم انـتظا تو هستند! | (اگر چه مـنـجمدند ونـمـى کنـنـد نگاه) | |
| وَبـغض مـى کُنـد آن جـا جـنازه ى من که | (تو) را هميشه (نَفَس) مى کشيد و(خود) را (آه)! | |
| چقـدر شـب که تـو را من مرور کرده ام و | رسـيده ام بـه غـزل، گُل، شکوفه، دريا، ماه! | |
| بـدون تـو، هـمه ى عمر من دو قسمت شد: | (دقـيقه هـاى تکيـده)، (دقـيقه هـاى تباه) | |
| اگر چه مـتـن بـلندى سـت درد دل هـايم | سکوت مـى کنـم وشـرحِ قـصّه را کوتـاه | |
| که بــاز جـمعه رسـيد ونـيامدى وشـدند | (غـروبِ جـمعه) و(مرگ) و(وجودِ من) همراه! | |
| بــراى بـدرقه نـعش مـن بـيا (هـر روز) | که کار مـن شـده سـى بار مرگ (در هر ماه) | |
| وکُلَّ دلـخـوشى زنــدگى مـن، ايـن که | تـو يک غـروب غـم انگيز، مى رسى از راه |
