در مدح دوازدهمين اختر امامت

در مدح دوازدهمين اختر امامت

سحر از دامن نرجس ، برآمد نوگلى زيبا

گلى كز بوى دلجويش ، جهان پير شد برنا

زهى سروى كه الطافش ، فكنده سايه بر عالم

زهى صبحى كه انفاسش ، دميده روح در اعضا

سپيده دم ز درياى كرم برخواست امواجى

كه عالم غرق رحمت شد، از آن مواج روح افزا

به صبح نيمه شعبان تجلّى كرد خورشيدى

كه از نور جبينش شد، منوّر ديده زهرا

چه مولودى كه همتايش نديده ديده گردون

چه فرزندى كه مانندش ، نزاده مادر دنيا

به صولت تالى حيدر، به صورت شبه پيغمبر

به سيرت مظهر داور، ولىّ والى والا

قدم در عرصه عالم ، نهاده پاك فرزندش

كه چِشم آفرينش شد، ز نورش روشن و بينا

به پاس مقدم او شد، مزيّن عالم پائين

ز نور طلعت او شد، منوّر عالم بالا

چو گيرد پرچم (انّا فتحنا)، در كف قدرت

لواى نصرت افرازد، بر اين نُه گنبد خضراء

شها چشم انتظاران را، ز هجران جان به لب آمد

بتاب اى كوكب رحمت ، بر افكن پرده از سيما

تو گر عارض بر افروزى ، جهان شود روشن

تو گر قامت برافرازى ، قيامت ها شود برپا

تو گر لشگر برانگيزى ، سپاه كفر بُگريزد

تو گر از جاى برخيزى ، نشيند فتنه و غوغا

بيا اى كشتى رحمت ، كه دريا گشت طوفانى

چو كشتيبان توئى ، ما را چه غم از جنبش دريا

خوش آن روزى كه برخيزد، ز كعبه بانگ جاء الحقّ

خوش آن روزى كه برگيرد، حجاب از چهره زيبا(7)