بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
آيه شماره 44 از سوره مبارکه مؤمنون
محرومیت
ثُمَّ أَرْسَلْنَا رُسُلَنَا تَتْرَى كُلَّ مَا جَاءَ أُمَّةً رَسُولُهَا كَذَّبُوهُ فَأَتْبَعْنَا بَعْضَهُمْ بَعْضًا وَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِيثَ فَبُعْدًا لِقَوْمٍ لَا يُؤْمِنُونَ
سپس رسولان خود را یکی پس از دیگری فرستادیم; هر زمان رسولی برای (هدایت) قومی میآمد، او را تکذیب میکردند; ولی ما این امتهای سرکش را یکی پس از دیگری هلاک نمودیم، و آنها را احادیثی قرار دادیم (چنان محو شدند که تنها نام و گفتگویی از آنان باقی ماند.) دور باد (از رحمت خدا) قومی که ایمان نمیآورند!
1- سنّت خداوند بر فرستادن انبیا براى امّتهاست. «رسلنا تَتْرا» (هر اجتماعى رهبر مىخواهد. فكر و علم به تنهایى براى بشر كافى نیست، بلكه باید امورى را از طریق وحى بدست آورد)
2- تمام انبیا مورد تكذیب قرار مىگرفتند. «كلّما»
3- نتیجه ى تكذیب حقّ، هلاكت است. «و جعلناهم احادیث» (از گردنكشان و طاغوتیان، تاریخى بیش نمىماند)
4- نفرین كفّار جایز است. «بُعداً» (كلمه «بُعداً» مصدرى است كه همیشه به جاى فعل بكار مىرود. بنابراین «بُعداً»، یعنى «بعدوا بُعداً»)
5- تحوّلات تاریخى با اراده اوست. و هلاك امّتهاى سركش، نمودى از لعن و نفرین اوست. «و جعلناهم احادیث فبعداً»
