از نعمت به مُنعم باید رسید یا برعکس؟

🍃🌹🌹🌹

✅ خلاصه‌ی #درس پنجاه و هشتم:
از نعمت به مُنعم باید رسید یا برعکس؟

🍃🌹🌹🌹

🔷🔹 در بارۀ شکر زبونی داشتیم حرف می‌زدیم. گفتیم ذکر شکر و حمد وقتی که به خاطر توجّه به نعمتا بر زبون آدم جاری می‌شه، خیلی ارزش داره وگفتیم که خود خدا بزرگ‌ترین نعمته، پس وقتی به خدا توجّه می‌کنیم، باید حال حمد و سپاس بهمون دست بده.
اجازه بدید تو این درسم باز در این باره با همدیگه حرف بزنیم:

🔷🔹توجه به منعم سه تا پلّه داره.

✔️ پلّۀ اول: فقط با داشتن نعمت به یاد منعم افتادن. بعضیا فقط در صورتی به منعم توجه می‌کنن که نعمتی بهشون برسه که اونا نعمت بودنش رو درک کنن. مثل سلامتی، ثروت، جایگاه اجتماعی و … .
موندن تو این سطح، می‌تونه خطرناک باشه. این آدما، وقتی نعمت رو از دست می‌دن، از خدا غافل می‌شن. چشم اینا دائم باید از داشته‌ها پر باشه تا یاد خدا باشن و چون ظاهربین هستن، باید اون چیزایی تو چشمشون باشه که درک نعمت بودنش، نیازی به دقّت و ایمان زیاد نداشته باشه.

✔️ پلّۀ دوم: با داشتن و نداشتن نعمت به یاد منعم افتادن. این پلّه خودش دو مرحله داره. بعضیا وقتی که سلامتی رو از دست می‌دن و مریض می‌شن، یاد نعمت سلامتی می‌افتن و از همین جا حواسشون به خدایی که بهشون سلامتی داده بود، جمع می‌شه؛ امّا مرحلۀ بالاترش کسایی هستن که فقر و ثروت، سلامتی و بیماری و …، فرقی براشون نداره. همۀ اینا رو نعمت می‌دونن و از هر کدوم یه جوری برای رسیدن به مقصد استفاده می‌کنن. این خیلی خوبه؛ امّا بالاترین مرحله نیست.

✔️ پلّۀ سوم: توجّه به منعم بدون توجه به نعمتا. کسایی که توحیدشون می‌ره بالاتر، اصلاً برای توجّه به خدا نیازی به توجّه به نعمت ندارن. اینا محو خدا هستن و خدا رو همۀ نعمت می‌دونن.
محو خدا که می‌شن، هر چی که نشونی از خدا داشته باشه، اینا رو به سمت خودش می‌کشونه.
این آدما اصلاً دنبال فهمیدن حکمت کارای خدا هم نیستد. پیش خودشون نمی‌گن حالا که فقر نصیب ما شده، حکمتش چی هست، چی نیست. نه، محو خدا هستن.

▫️آدمایی که محو خدا هستن، نمی‌تونن به این جور چیزا فکر کنن. اونا یه دغدغه بیشتر ندارن و اون این که بندگی کنن. این بنده‌ها فقط دنبال یه چیزن و اون حضوره. می‌خوان همیشه پیش خدا باشن. هیچی دیگه نمی‌خوان. هیچی.

▫️اصلاً قشنگی این مرحله اینه که فقط میگن چشم. فقط چشم. خدا خواست و حکمتش رو بهشون نشون داد که هیچی، اگه هم نداد، بازم هیچی.

▫️آدمی که محو خدا می‌شه، همه چیز رو با چشمی می‌بینه که برا خداست، با گوشی می‌شنوه که برای خداست، با دستی لمس می‌کنه که برا خداست. این آدم چون به حضور دائمی رسیده، اصلاً غفلت درباره‌ش بی‌معناست.

▫️البتّه اگه این حرفا رو با همدیگه می‌زنیم، معنیش این نیست که از خودمون توقّع داشته باشیم، همین حالا این طوری بشیم. ما باید پلّه‌های بالاتر رو بدونیم، تا توی پلّه‌های پایین متوقّف نشیم.

🔷🔹باید از پلّۀ اول عبور کرد؛ یعنی باید آدم به توجّه دائمی به نعمتا برسه. پس همۀ اون تمرینایی رو که گفتم انجام بدید تا بتونید به صورت جزئی به نعمتا توجّه کنید. وقتی این کارا رو خوب انجام دادید، آروم آروم می‌رسید به مرحله‌ای که دیگه برای توجّه به منعم نیازی به توجّه به نعمت پیدا نمی‌کنید.

#خلاصه_درس پنجاه و هشتم

‌ https://eitaa.com/abbasivaladi

➖➖➖🍃🌹🌹🌹🍃➖➖➖