بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
پارسايى شيفته و مريد شخصى بود، به گونه اى كه از فراق او صبر و قرار و توان گفتار نداشت ، هر اندازه در اين مورد سرزنش مى ديد و تاوان مى برد، از عشق و علاقه اش به او نمى كاست و مى گفت :
| كوته نكنم ز دامنت دست |
| ور خود بزنى به تيغ تيزم |
| بعد از تو ملاذ و ملجاءيى نيست |
| هم در تو گريزم ، آر گريزم (331) |
او را سرزنش كردم و گفتم : ((چه شده و چرا هواى نفس فرومايه ات بر عقل گرانمايه ات چيده شده است ؟)) او مدتى انديشيد و سپس گفت :
| هر كجا سلطان عشق آمد، نماند |
| قوت بازوى تقوا را محل |
| پاكدامن چون زيد بيچاره اى |
| اوفتاده تا گريبان در وحل (332) |
