بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
?برشی از کتاب سلام بر ابراهیم
قبل از اذان صبح برگشــت. پيكر شــهيد هم روی دوشش بود. خستگی در چهره‌اش موج ميزد. صبح، برگه مرخصی را گرفت. بعد با پيكر شــهيد حركت كرديم. ابراهيم خسته بود و خوشحال. ميگفت: يك ماه قبل روی ارتفاعات بازی دراز عمليات داشتيم. فقط همين شــهيد جامانده بود. حالا بعد از آرامش منطقه، خدا لطف كرد و توانستيم او را بياوريم.
خبر خيلي سريع رسيده بود تهران. همه منتظر پيكر شهيد بودند. روز بعد، از ميدان خراسان تشييع با شكوهی برگزار شد. ميخواستيم چند روزی تهران بمانيم، اما خبر رسيد عمليات ديگري در راه است. قرار شد فردا شب از مسجد حركت كنيم.
با ابراهيم و چند نفر از رفقا جلوی مســجد ايســتاديم. بعد از اتمام نماز بود. مشغول صحبت و خنده بوديم. پيرمردی جلو آمد. او را ميشناختم. پدر شهيد بود. همان كه ابراهيم، پسرش را از بالاي ارتفاعات آورده بود. سلام كرديم و جواب داد. همه ســاكت بودند. برای جمع جوان ما غريبه می نمود. انگار ميخواســت چيزی بگويد، اما…
لحظاتی بعد ســكوتش را شكســت و گفت: آقا ابراهيــم ممنونم. زحمت كشيدی، اما پسرم! پيرمرد مكثی كرد و گفت: پسرم از دست شما ناراحت است!! لبخند از چهره هميشــه خندان ابراهيم رفت. چشــمانش گرد شــده بود از تعجب، آخر چرا!! بغض گلوی پيرمرد را گرفته بود. چشــمانش خيس از اشك شد. صدايش هم لرزان و خسته: ديشــب پســرم را در خواب ديدم. به من گفت: در مدتی کــه ما گمنام و بی نشــان بر خاك جبهه افتاده بوديم، هرشب مادر سادات حضرت زهرا(س) به ما سر ميزد. اما حالا، ديگر چنين خبری نيست. پسرم گفت: «شهداي گمنام مهمانان ويژه حضرت صديقه هستند!»
پيرمرد ديگر ادامه نداد. سكوت جمع ما را گرفته بود. به ابراهيم نگاه كردم. دانه های درشــت اشــك از گوشــه چشمانش غلط ميخورد و پايين مي‌آمد. ميتوانســتم فكرش را بخوانم. گمشــده‌اش را پيدا كرده بود. «گمنامی»
بعد از اين ماجرا نگاه ابراهيم به جنگ و شــهدا بسيار تغيير كرد. ميگفت: ديگر شــك ندارم، شــهدای جنگ ما چيزی از اصحاب رسول خدا(ص) و اميرالمؤمنين(ع) كم ندارند. مقام آنها پيش خدا خيلي بالاست.بارها شنيدم كه ميگفت: اگر كسی آرزو داشته كه همراه امام حسين (ع) دركربلا باشد، وقت امتحان فرا رسيده.
ابراهيم مطمئن بود كه دفاع مقدس محلی برای رسيدن به مقصود و سعادت و كمال انسانی است. برای همين هر جا ميرفت از شهدا ميگفت. از رزمنده ها و بچه های جنگ تعريــف می كرد. اخلاق و رفتارش هــم روز به روز تغيير ميكرد و معنوی تر ميشد.
در همان مقر اندرزگو معمولا دو ســه ساعت اول شب را ميخوابيد و بعد بيرون ميرفت! موقع اذان برميگشت و برای نماز صبح بچه ها را صدا ميزد. با خودم گفتم: ابراهيم مدتی است كه شبها اينجا نميماند!؟ يك شــب به دنبال ابراهيم رفتم. ديدم برای خواب به آشــپزخانه مقر سپاه رفت. فردا از پيرمردی كه داخل آشپزخانه كار ميكرد پرس وجو كردم. فهميدم كه بچه های آشپزخانه همگی اهل نمازشب هستند. ابراهيم براي همين به آنجا ميرفت، اما اگر داخل مقر نماز شــب ميخواند همه ميفهمند.
اين اواخر حركات و رفتار ابراهيم من را ياد حديث امام علی(ع) به نوف بكالی می انداخت كه فرمودند: «شيعه من كسانی هستند كه عابدان در شب و شيران در روز باشند.»
? راوی:مصطفی هرندی
? برگرفته از سلام بر ابراهیم 1/ص119
? @Ebrahimhadi
