بانویی که حتی برای پدرش، مادر بود
“فاطمه(س)” و “مادر”…
هرکدام از دو واژه‌ای که مناسبت این روز مقدس را می‌سازند، آنقدر بزرگ‌اند که شاید برای گفتاری مختصر از هرکدام به صدها صفحه نوشتار نیاز باشد. فاطمه، فاطمه است و مادر، مادر!

چگونه می‌توان در چند جمله از این دو واژه گفت؟ برای اینکه روز میلاد زهرای مرضیه(س) به عنوان روز مادر در تقویم ما شیعیان خاندان عطرت و طهارت انتخاب شود، به قدر کافی دلیل و برهان موجود است که روزی جز این روز پُر برکت، نمی‌توانست شایسته‌ی جایگاه بی بدیل مادر در فرهنگ اسلامی و ایرانی ما باشد.
پرورش والاترینِ انسان‌ها در دامان خود، به تنهایی جای هیچ شبهه‌ای را باقی نمی‌گذارد که فاطمه(س) تجلی مطلق مادرانگی است.
قصد داریم در این مطلب کوتاه به جنبه‌ای خاص از وجود دُخت رسول اکرم اشاره کنیم که شاید در میان دیگر شئون بی بدیل زندگی ایشان، کمتر به آن توجه شده است. رفتاری خاص که نمایانگر اوج مادرانگی به معنای واقعی کلمه در وجود پاک آن بانوی معصوم است.
یکی از مشهورترین القاب آن حضرت، “اُمّ ابیها” است. وقتی به عمق و معنایی که در پس این کُنیه نهفته فکر می‌کنیم، با جنبه‌ای ویژه از شخصیت آن بانو مواجه می‌شویم. چطور می‌شود مادرِ پدرِ خود بود؟ چقدر مهر، صبر، ایمان، آرامش، عشق، همدلی، حمایت و بزرگ‌منشی در وجود دختری کم سن و سال باید وجود داشته باشد تا بتواند برای پدر خویش هم مادری کند؟! آیا وقوع این زیبایی، چیزی از معجزه کم دارد؟ آن هم مادرِ پدری بودن که خود برگزیده‌ترین بنده‌ی خداوند است!
مادر بودن، بودن در فراز قله‌ی ایثار و از خود گذشتگی است. شاید ادراک معنای والای “مادر” در حضور فرزند معنای کامل خود را بیابد.
بیایید امسال به مناسبت روز مادر، بیش از گذشته درباره‌ی معنای حقیقی این جایگاه و لقب یگانه بیندیشیم، و به صفاتی که باید دختری داشته باشد تا برای پدر خود مادر باشد، فکر کنیم تا بتوانیم به ادراک کامل‌تری از مقام والای مادر برسیم و با تمام وجود بار دیگر اقرار کنیم که هرگز کسی بیش از اُم ابیها، شایسته‌ی رسیدن به جایگاه مادرِ اکمل بودن نبوده است.
این روز خجسته و مقدس را بر تمام مادران عزیز و صبور خجسته‌باد می‌گوییم و امیدواریم خداوند ما را شایسته‌ی داشتن توان قدردانی از این بزرگواران بداند و مدد کند که درخور جایگاه‌شان قدردان و سپاسگزارشان باشیم.