بیاد امام زمان مظلوم و غریبم اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج
(رباعيات مرحوم لنكرانى نجفى )
او در اواخر اشعارش رباعياتى سروده كه موضوع آن رباعيات فكاهى يا مناجات با روح ملا نصر الدين است البته در اين اشعار مدح مرحوم امام خمينى هم شده است و اينك اين شما و اين هم اشعار مرحوم لنكرانى نجفى :
| در همه قطر جهان يار شفيق |
| كس چو آقاى كلانتر (245) نرسيد |
| شيكتر مدرسه اى (246) كرده بنا |
| پايه اش جامع از هر نرسيد |
| گوشزد گشت همى هشت بهشت |
| دلربا مدره آمد نهمين |
| گويم و حمل بر اغراق مكن |
| سينمائيست زفردوس برين
|
| آسمان است و كلانتر ماه است |
| اختران هيئت علميه او |
| كس مقدم (247) بمقدم نشود |
| همتش شاهد خيريت او |
| آية الله خمينى بنجف |
| در شهوار كه اندر صدف است |
| بربلاد است غرى شاهنشاه |
| وان هما مرتبه تاج شرف است |
| صحبت فقه چو آيد بميان |
| اوست علامه و يحيى بن سعيد |
| در فن حكمت و در علم كلام |
| تالى خواجه نصير است و مفيد |
| برد از ياد بهنگام عطا |
| حاتم طائى و معن اموى |
| گر بخوانى زكرم چون دگران |
| ذره اى فهم ندارى اخوى |
| ناظما سعى نما چند صباح |
| توشه برگير از آن وجه منير |
| زبها و زكمال و زجمال |
| همچو خورشيد شده عالم گير |
| غرويها همه دلجوى تواءند |
| دل بهواشان برجاست |
| گو تو را در صفحات گيتى |
| دوست چون فاضل بيدخت كجاست |
| از خراسان رسد اين فيروزه |
| گر زملك يمن آرند عقيق |
| نشاءه يابى زبليغ سخنش |
| طرز سرمست كه از شرب رحيق |
| خوئيت نازكش و شارودى (248) |
| بر تو لطف و كرمش افزون است |
| نيست ذوالكفل اگر خلخالى |
| كه دهد نقد ولى ذوالنون (249) است |
| آنكه آواره نمودت روطن |
| پسرت بود و كنون آدم شد |
| دلخوشى چيست ترابا اين مرز |
| اول ما خلق آيا كم شد |
| حاتمى كله شقى را بگذار |
| پند لقمان شنو از نصرالدين |
| برهل (250) اين ريگ روان سامرا |
| جوى از ارض غرى (251) در ثمين |
