ز عذار لاله گونش چمن ارغوان نمايد رُخ خود پي نظاره چو به گلستان نمايد مژههاي چشم يارم به نظر چنان نمايد که ميان سنبلستان چَرَد آهوي ختائي

به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند که تو در برون چه کردي که درون خانه آيي سحري به خواب بودم که صبا ز در برآمد که نويد وصل گويا ز ديار دلبر آمد

همه شب نهاده ام سر چو سگان بر آستانت که رقيب در نيايد به بهانه گدايي چو بناي کار عشّاق به سوز و ساز ديدم ره حُسن و عشق يکسر به نياز و ناز ديدم

مه من نقاب بگشا ز جمال کبريايي که بتان فرو گذارند اساس خودنمايي شده انتظارم از حد، چه شود ز در درآيي ز دو ديده خون فشانم ز غمت شب جدايي

ز تو هر هديه که بردم به خيال تو سپردم که خيال شکرينت فر و سيماي تو دارد غلطم گر چه خيالت به خيالات نماند همه خوبي و ملاحت ز عطاهاي تو دارد

دل من راي تو دارد سر سوداي تو دارد رخ فرسوده زردم غم صفراي تو دارد سر من مست جمالت دل من دام خيالت گهر ديده نثار کف درياي تو دارد

دستگيري کن و پيري کن و غمخواري کن از سر کوي تو مأيوس نگردم هرگز غمزه‏اي، غمزدگان را تو مددکاري کن هله، با جرعه‏اي از باده ميخانه خويش

من سري دارم و در پاي تو خواهم بازيد خجل از ننگ بضاعت که سزاوار تو نيست به جمال تو که ديدار ز من بازمگير که مرا طاقت ناديدن ديدار تو نيست

خود که باشد که تو را بيند و عاشق نشود؟ مگرش هيچ نباشد که خريدار تو نيست کس نديدست تو را يک نظر اندر همه عمر که همه عمر دعاگوي و هوادار تو نيست

کس ندانم که در اين شهر گرفتار تو نيست هيچ بازار چنين گرم که بازار، تو نيست سرو زيبا و، به زيبايي بالاي تو نه شهد شيرين و، به شيريني گفتار تو نيست