احادیث ائمه (ع)

«نشانه های شرافت» حضرت امام علی (عليه السلام): ذُو الشَّرَفِ لا تُبطِرُهُ مَنزِلَةٌ نالَها و إن عَظُمَت كَالجَبَلِ الَّذي لا تُزَعزِعُهُ الرِّياحُ وَالدَّنِيُّ يُبطِرُهُ أدنى مَنزِلَةٍ كَالكَلأَ الَّذي يُحرِّكُهُ مَرُّ النَّسيمِ؛ میزان الحکمه، ج5، ص516، ح 9448 شرافت‏مند با مقامى كه بدان رسيده است فريفته نمى‏شود هرچند مقامش بزرگ باشد، مانند كوهى كه باد آن را نمى‏جنباند، و انسان فرومايه …

«ننگ و عذاب دروغگو» حضرت امام علی (عليه السلام): اَلكَذِبُ فِى العاجِلَةِ عارٌ وَ فِى الآجِلَةِ عَذابُ النّارِ؛ غررالحكم، ج 2، ص 31، ح 1708 دروغ در دنيا ننگ و عار است و در آخرت عذاب جهنم.

«همنشین بسیار بد» حضرت امام علی (عليه السلام): بِئسَ القَرينُ الغَضَبُ، يُبدِى الْمَعائِبَ وَيُدْنِى الشَّرَّ وَيُباعِدُ الخَيْرَ؛ غررالحكم، ج3، ص 257، ح4417 خشم هم‏نشين بسيار بدى است، عيب‏ها را آشكار، بدى‏ها را نزديك و خوبى‏ها را دور مى‏كند.

«نیکی به خانواده» حضرت امام صادق (عليه السلام): حَسُنَ بِرُّهُ فى اَهْلِ بَيْتِهِ زيدَ فى رِزْقِهِ؛ الدعوات ، ص 127 هر كس به شايستگى در حقّ خانواده‏اش نيكى كند، روزيش زياد مى‏شود.

« عید سعید فطر » حضرت امام رضا (عليه السلام): إنَّما جُعِلَ يَومُ الفِطرِ العِيدَ لِيَكونَ لِلمُسلِمينَ مُجتَمَعا يَجتَمِعُونَ فيهِ و يَبرُزونَ لِلّهِ فَيُمَجِّدُونَهُ عَلى ما مَنَّ عَلَيهِم؛ كتاب من لايحضره الفقيه، ج ۱ ،ص ۵22 روز فطر از اين رو عيد قرار داده شد تا روز گردهمايى مسلمانان باشد، و در اين روز گرد هم آيند و براى خدا …

«عاقبت خوش» حضرت رسول اکرم (صلى الله عليه و آله): من صام رَمَضانَ وخَتَمَهُ بِصَدَقَةٍ وغَدا إلَى الْمُصَلّى بِغُسلٍ رَجَعَ مَغفُوراً لَهُ؛ شهر الله فی الكتاب و السنّة، ص 42، ح 39 هر كس ماه رمضان را روزه بگيرد و آن را به دادن فطريه ختم كند و با غسل به نماز عيد برود، بخشيده شده باز مى‏گردد.

«بدبخت واقعی» حضرت رسول اکرم (صلى الله عليه و آله): الشَّقِيِّ مَن خَرَجَ عَنهُ هذَا الشَّهرُ ولَم يُغفَر ذُنوبُهُ؛ مراقبات ماه رمضان، ج1، ص48، ح28 بدبخت واقعى كسى است كه اين ماه را پشت سر گذارد و گناهانش آمرزيده نشود.

«حقیقت خوشبختی و بدبختی» حضرت امام علی (عليه السلام): إنَّ حَقيقَةَ السَّعادَةِ أن يُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالسَّعادَةِ و إنَّ حَقيقَةَ الشَّقاءِ أن يُختَمَ لِلْمَرءِ عَمَلُهُ بِالشَّقاءِ؛ معانى الأخبار، ص 345، ح 1 براستى كه حقيقت خوشبختى آن است كه پايان كار انسان خوشبختى باشد و حقيقت بدبختى آن است كه كار انسان به بدبختى خاتمه يابد.

«اسباب محبت» حضرت امام صادق (عليه السلام): ثَلاثَةٌ تُورِثُ المَحَبَّةَ ، الدِّينُ و التِّواضُعُ و البَذل؛ تحف العقول، ص ۳۱۵ سه چيز محبّت مى آورد ، دين دارى ، تواضع و بخشش.

«زوال نعمت» حضرت امام علی (عليه السلام): وَ اَيْمُ اللَّهِ مَا كانَ قَوْمٌ قَطُّ فى غَضِّ نِعْمَةٍ مِنْ عَيْشٍ فَزالَ عَنْهُمْ اِلاَّ بِذُنُوبٍ اِجْتَرَحوهَا؛ نهج البلاغه، از خطبه 178 به خدا سوگند، هرگز ملتى در زندگىِ مرفّه و پر نعمتى نبوده‏ اند و نعمت از آنان زائل نشده است، مگر به سبب گناهانى كه مرتكب شده‏ اند.